`Neem kinderen nooit meer naar restaurants. Bestel liever een afhaalmaaltijd als je niet wilt koken. Restaurants zijn er voor plezier, ontspanning en goede conversaties.` Deze wijze woorden zijn te vinden in Spanking Alternatives FAQ, een leidraad voor het omgaan met vervelende kinderen zonder ze een draai om hun oren, of erger, te verkopen. Een FAQ (Frequently Asked Questions-list) is een op Internet populaire manier om basiskennis aangaande een veelbesproken onderwerp snel over te dragen. De richtlijnen zijn gedestilleerd uit de bijdragen van ouders die met elkaar van gedachten wisselen in de newsgroup misc.kids. Veel van de suggesties doen een beroep op de redelijkheid van de volwassenen. Terwijl het probleem natuurlijk is dat de ouder die op het punt staat geweld te gebruiken de rede al ver achter zich heeft gelaten. Daarom luidt regel nummer een: `Verlies nooit zodanig je zelfbeheersing dat je gaat slaan.` En regel twee: `Als je kind je ooit zover krijgt dat je de controle over jezelf verliest pas dan regel een toe.`
 Het overzicht doet alle mogelijke moeite de lezer te overtuigen dat er ook andere manieren zijn om kinderen te laten luisteren. `Onze kinderen zijn op vijfjarige leeftijd reeds in staat verschillende talen te leren. Het zijn uitermate intelligente individuen. Bij onze handelingen en leermethodes moeten we daar rekening mee houden.`
 Geheel in de lijn van deze redenering is het meest overtuigende argument tegen milde kindermishandeling niet te vinden in het overzicht maar in een bericht dat vorige week door een anonieme moeder is geplaatst in alt.parenting.spanking, een discussiegroep die in tegenstelling tot misc.kids louter is gewijd aan de voor- en nadelen van een opvoedende aframmeling. Ze liep met haar vierjarige zoon door een winkelcentrum toen ze twee kleine kinderen met elkaar zagen vechten. De vechtersbaasjes kregen daarop beiden klappen van hun moeder. `Het was voor het eerst dat mijn zoon zag hoe een ouder een kind sloeg en hij was gechoqueerd. Over zijn wangen stroomden tranen en hij vroeg me de kinderen te redden. Ik begreep die reactie niet en in een poging hem te kalmeren, legde ik uit dat de kinderen juist elkaar sloegen en hun moeder ze wilde stoppen. Hij antwoordde: `als kinderen elkaar slaan doen ze hun lichamen pijn, maar dat geneest wel. Maar als moeders hen slaan worden hun gevoelens pijn gedaan. Wie moet die dan weer beter maken?` Daar stond ik dan. Ik had geprobeerd hem te kalmeren maar moest nu zelf huilen.`
 Mike Duvos levert in dezelfde newsgroup nog een bezwaar tegen klappen geven. `Uit interviews met kinderlokkers blijkt dat zij het vooral voorzien hebben op kinderen die mishandeld worden omdat die makkelijker te lijmen zijn. Uit het gedrag en de lichaamstaal kunnen ze deze kinderen er zo uit pikken.` Waarop Naomi Pardue hem terecht wijst en zegt dat Duvos kindermishandeling en een opvoedend pak slaag op één lijn stelt. Want voorstanders van de matteklopper zijn er natuurlijk ook te vinden op het net. `Kinderen kunnen eenvoudigweg niet over elk aspect van hun leven zelf beslissen,` aldus Pardue die een beetje moe lijkt te worden van de overdosis redelijkheid. `Mijn dochter is niet in staat te weloverwogen te beslissen dat ze chocoladerepen en chips als avondeten wil. Of dat ze pas in de middag naar school gaat in plaats van om acht uur `s ochtends.`
 Het grappige aan de discussie is dat er zoveel overeenkomsten zijn met het ontwapeningsdebat dat in de jaren tachtig werd gevoerd. Toen ging het over de vraag of het Rode Gevaar alleen naar geweld wilde luisteren, op Internet gaat het om de huiskamerstrategieën van haviken en duiven. De argumenten zijn hetzelfde. Een favoriete uitdrukking van de voorstanders is `Spare the rod, spoil the child` wat vrij vertaald betekent `Vermijd de roe, verziek het kind.` Zo is er de moeder die beweert dat haar kinderen heel weinig slaag krijgen juist omdat ze weten dat er een geweldsdreiging is en zich daardoor immer netjes gedragen. Kinderen zijn net communisten.

Francisco van Jole

NB: Deze tekst bestaat uit ongecorrigeerde kopij en is eigendom van Francisco van Jole. Er is geen enkele garantie dat tekst en publikatiedatum overeenstemmen met de gedrukte versie. Gedrukte artikelen zijn op te vragen bij de documentatiedienst van de Volkskrant. Verdere verspreiding of gebruik niet toegestaan zonder voorafgaande schriftelijke toestemming van de auteur.

Home