`De wraak der bleekneuzen`, dat zou de titel kunnen zijn voor een debat dat vorige week losbarstte op Internet en verschrikkelijk moet zijn voor al die zonaanbidders die de afgelopen weken hun lichaam laafden aan de uv-straling. Het begon er mee dat ene Elizabeth Welch inhaakte op een discussie over bruin worden met de opmerking dat ze aan een tegenovergestelde obsessie lijdt. Zelf noemde ze het pale-orexia, vrij vertaald: bleekorexia. `Na jaren zwaar gebruind bij de reddingsbrigade op het strand gewerkt te hebben, kamp ik nu met een grote angst voor de zon. Ik bedek mijn gezicht dagelijks met een beschermende crème, draag hoeden en lange mouwen en zorg ervoor dat ik niet buitenshuis hoef te werken. Gaat mijn obsessie te ver? Deelt iemand mijn paranoia voor zonlicht en bruin worden?`, schreef ze in een bijdrage aan alt.fashion, een soort elektronische praatgroep die handelt over modeverschijnselen en dagelijks zo'n honderd bijdragen ontvangt.
 Haar laatste opmerking maakte heel wat - soms zelfs emotionele - reacties los. Meer zonaanbidders blijken namelijk van hun geloof afgevallen te zijn. `Ik geniet van de wraak. Al jaren roepen mensen dat ik een kleurtje moet krijgen maar daar ben ik mee gestopt toen ik achttien was. Nu ben ik 32 en schat iedereen me tien jaar jonger in`, aldus Leslie Clague. De schaduw blijkt de natuurlijke verjongingsmachine waar de cosmeticaindustrie zo heftig naar op zoek is. Een 45-jarige vrouw die, volgens eigen zeggen, op het strand immer onder een parasol zit, zichzelf dagelijks in beschermende crème hult en alleen maar gaat zwemmen in een badpak dat tot haar polsen en enkels reikt, constateert trots dat ze zelfs niet het miniemste kraaiepootje bezit en mensen haar maar liefst vijftien jaar jonger schatten.
 `Ik ben dertig maar heb problemen met het bestellen van een glas wijn omdat men niet gelooft dat ik meerderjarig ben!`, kirt een ander die een angst voor de zon heeft ontwikkeld nadat haar moeder is overleden aan een overdosis zonlicht. Uit veel reacties valt op te maken dat de bleekhuiden aanvankelijk de zon moesten ontvluchten wegens dermatologische problemen maar dat de ziekte uiteindelijk een betere gezondheid - althans voor de huid - oplevert. Enigszins sardonisch wordt er gesproken over de schaduwzijden van het zonnebaden, zoals het ontstaan van huidkanker. Het gegiechel uit de pubertijd over `melkflessen` ijlt kennelijk lang na.
 Ene Lynn uit Zuid-Californië, het thuishonk voor de gebruinde meiden, meldt trots dat ze al vijf jaar geen spoortje bruin meer vertoond. Maar daarvoor loopt ze dan ook met een parasol over straat. `Een cadeautje van mijn geliefde echtgenoot. Het staat weliswaar een beetje vreemd maar ik vind het leuk. En hij ook.` Vrijwel gelijktijdig wordt er gesproken over een remedie om af te komen van een donkere huidkleur. Probleem daarbij is dat de meeste kosmetische middelen daarvoor in de Verenigde Staten verboden zijn omdat ze in de praktijk meer dan alleen de huidkleur veranderen. Een vertegenwoordiger van een bedrijf dat dergelijke produkten verkoopt, weet echter te melden dat dergelijke smeerseltjes in Azië wel vrij verkrijgbaar zijn. `We raden mensen dan ook aan er in Aziatische winkels om te vragen omdat die ze vaak wel op voorraad hebben.` Maar eigenlijk is het dan al te laat zo maakt een schrijfster duidelijk. `Je moet na toepassing van zo'n bleekmiddel de rest van je leven sunblock gebruiken omdat anders je huid onmiddellijk weer donker zal worden. Soms zelfs donkerder dan ooit.`

Francisco van Jole

NB: Deze tekst bestaat uit ongecorrigeerde kopij en is eigendom van Francisco van Jole. Er is geen enkele garantie dat tekst en publikatiedatum overeenstemmen met de gedrukte versie. Gedrukte artikelen zijn op te vragen bij de documentatiedienst van de Volkskrant. Verdere verspreiding of gebruik niet toegestaan zonder voorafgaande schriftelijke toestemming van de auteur.

Home