`Zelfmoord is een bevestiging van leven, maar niet van dit.` Deze enkelregelige boodschap werd door vorige week door Wayne Freno gedropt in alt.bitterness, een verzamelplek op Internet voor mensen die alle hoop hebben laten varen. Geheel in de stijl van het digitale tijdperk is er `4 Sheri` aan toegevoegd, de numerieke schrijfwijze van `Voor Sheri`. Of het betekent dat zij zich van kant heeft gemaakt, of Wayne dat zelf gaat doen, is niet duidelijk. De volgende dag laat Wayne weer een cryptische boodschap achter: `Ik ben een blije clown. Mensen zijn goed. Dood.`
 De circa driehonderd berichten die wekelijks in de discussiegroep alt.bitterness verschijnen zijn doordrenkt van liefdesverdriet, zielesmart en alcohol. Sommige schrijvers houden het net als Wayne kort maar anderen laten hun hartekreten de vrije loop. Niettemin is het humorgehalte hoog. Uit elk bericht dampt de sfeer van J.D. Salingers `Catcher in the Rye` op, de roman die zo indringend het hemeltergende tienerleed beschrijft.
 `Laat me jullie waarschuwen dat ik geen enkele reden heb om deze emotionele kots over jullie uit te storten. Verwijder het als je me niet wil horen schelden en klagen,` waarschuwt Michael Davis die vervolgens omstandig uiteenzet hoe hij is gevallen voor een meid die bij nader onderzoek als stripper in een nachtclub werkt. `Je zou het niet geloven maar ik dacht er niets eens aan om haar te neuken. De hele nacht wandelden we al pratend rond in het strandgebied. Ze had veel wilde verhalen maar dat donderde niet.`
 Probleem is dat Michael niet weet wat hij met een stripper aan moet. `Mijn vrienden zijn van die types die naar haar werk zouden gaan alleen om mij te laten weten dat ze haar naakt hebben gezien. Aan de andere kant hebben honderden mensen haar zo al gezien dus waar zou ik me zorgen om maken? Het erge is dat ik vermoed dat ik eigenlijk net zo als mijn vrienden ben. Haar beroep intimideert me, ik kijk er op neer. Terwijl ik haar gezegd heb dat het me niet uit maakt.` De reacties zijn ronduit warm. `Gekkie. Sla je arm om haar heen.`
 Maar het zijn niet enkel gebroken harten waar de lezer over struikelt. Begin deze maand ontstond er een levendige uitwisseling van frustraties over het gebrek aan boodschappen op het antwoordapparaat. `Er is geen triester gezicht dan dat van mij als ik twee trappen opgerend ben, de deur van mijn verduisterde appartement open en de display van mijn apparaat op NUL staat. (...) Ik koester fantasieën over hoe het apparaat het begeeft onder een overdaad aan berichten, maar dat is verre van het geval. Het staat daar maar in die verdomde keuken, emotie- en uitdrukkingsloos, al het stof verzamelend dat deze wereld regeert. Soms brandt er een 1 of een 2 maar als ik ze afluister hoor ik slechts de tonen van iemand die opgehangen heeft zonder iets in te spreken. Dat zijn degenen die echt alle hoop om iets te hebben wat lijkt op een buitengewoon sociaal leven, vernietigen. Ik voel me de gevangene van een bespottelijke machine die als doel heeft me het gevoel te geven dat ik het meest eenzame, lelijke wezen in het gebied van netnummer 212 ben,` aldus ene Andyland die elk van zijn berichten op het net automatisch door zijn computer laat afsluiten met de Amerikaanse dooddoener `Have a nice day!`
 Een paar weken later beschrijft hij onder de welluidende titel `Bloedvlekken op het keukenplafond` een lekkage in zijn huis. `Net boven de douche. Handig!` De douche staat overigens in zijn keuken. Andyland merkt na verloop van tijd dat de druppels langzaam rood worden. `Het lijkt verdomme wel alsof mijn plafond is voorzien van stigmata.` Hij maalt door over zijn vermoeden dat het gebouw waar hij in woont eigenlijk eigendom is van de maffia en hoe er in de flat boven hem ongetwijfeld een dode gangster in bad ligt.
 De onstuitbare hoeveelheid zwartgalligheid maakt van alt.bitterness een uitstekend anti-depressiemiddel. Zo veel leed, zo veel smart, gewikkeld in onnavolgbare humor, dat doet je als depri alleen maar goed voelen.

Francisco van Jole

NB: Deze tekst bestaat uit ongecorrigeerde kopij en is eigendom van Francisco van Jole. Er is geen enkele garantie dat tekst en publikatiedatum overeenstemmen met de gedrukte versie. Gedrukte artikelen zijn op te vragen bij de documentatiedienst van de Volkskrant. Verdere verspreiding of gebruik niet toegestaan zonder voorafgaande schriftelijke toestemming van de auteur.

Home