|
de Volkskrant, 3 september 1994
De inbraken bij justitie zijn spectaculair, maar soms ligt de vertrouwelijke justitiele informatie gewoon voor het grijpen. Bijvoorbeeld op het Rotterdamse bureau Marconiplein, gelegen in het gevaarlijkste politiedistrict van Nederland. Slachtoffers en getuigen die een arrestant komen identificeren moeten - onbegeleid - wachten in een kamer met een spiegelwand van waarachter zij de verdachte kunnen bekijken. In diezelfde kamer staat computerapparatuur opgesteld om te kunnen zoeken in een databank met gedigitaliseerde politiefoto's van (ex-) verdachten. Omdat niet iedereen, en zelfs niet iedere agent, in die databank van de Herkenningsdienst mag rondsnuffelen is de toegang afgeschermd. De gebruiker moet eerst een gebruikersnaam ingeven en daarna een geheim wachtwoord. Bovendien moeten daarbij nog wat ingewikkelde handelingen worden verricht. Om het gemakkelijker te maken hangt boven de apparatuur een vel papier waarop de hele procedure wordt uitgelegd. En daarop staat dus ook welke gebruikersnaam moet worden ingevoerd en wat de geheime toegangscode is. Alsof je over straat loopt met een spandoek waarop je PIN-code is geschreven. Dergelijke onachtzaamheid maakt het mogelijk dat iedere uitzendkracht op die manier het archief kan plunderen - op het Rotterdamse parket van justitie is dat vorig jaar inderdaad gebeurd - en het is niet uitgesloten dat een handige computerkraker met die informatie de databank zelfs van buiten het bureau kan binnendringen. Geconfronteerd met de situatie schrikt politiewoordvoerder R. Spijkers zich een hoedje. De gebruiksaanwijzing wordt stante pede weggehaald en de codes veranderd. Overigens bleek uit de informatie wel dat de politie zich houdt aan de richtlijnen voor het samenstellen van veilige toegangscodes: een combinatie van cijfers en letters. Computerkrakers kunnen een dergelijke code namelijk lastig `raden'. Behalve dan als ze het geheim op een briefje krijgen aangeboden. Francisco van Jole
NB: Deze tekst bestaat uit ongecorrigeerde kopij en is eigendom van Francisco van Jole. Er is geen enkele garantie dat tekst en publikatiedatum overeenstemmen met de gedrukte versie. Gedrukte artikelen zijn op te vragen bij de documentatiedienst van de Volkskrant. Verdere verspreiding of gebruik niet toegestaan zonder voorafgaande schriftelijke toestemming van de auteur. |