|
de Volkskrant, 16 mei 1994 ALT.ANGST `Beste God, dank dat u me vrijheid gaf. Ik zal mijn vrijheid als volgt gebruiken: 35 jaar lang werken, negen uur per dag met slechts twee weken vakantie per jaar, dan ontslagen worden, vijf jaar wachten, een terminale ziekte krijgen, drie jaar binnen en buiten het ziekenhuis verblijven en vervolgens sterven op mijn knie‰n (als ze die dan nog niet geamputeerd hebben). Ik zal altijd een brave jongen blijven en ik hoop dat u het daar mee eens bent.' Was getekend Steven Snedker, samensteller van de Angst-kalender die de lezer elke dag trakteert op de zwartgalligste opvattingen. Wie het in zijn hoofd haalt dat een dag goed begint, hoeft slechts een blik op de Angst-kalender te werpen om te weten dat zo'n idee slechts een hersenspinsel is. Angst is de Engelse term voor het zich ongemakkelijk voelen. Rond dit begrip heeft zich in een klein donker hoekje van het wereldwijde computernetwerk Internet een merkwaardige cultus gevormd. `Ware Angst komt voort uit het besef dat het leven in wezen doelloos en absurd is en dat ons miserabele bestaan van geen belang is in het grote schema der dingen,' zo leert een kleine elektronische catechismus over het onderwerp. De Angstigen hebben zich verzameld rond de discussiegroep alt.angst, een van de duizenden elektronische prikborden waarop Internet-gebruikers berichten voor elkaar kunnen achterlaten. De groep blijkt een geschikte plek voor bijvoorbeeld studenten die - te lang - worstelen met hun afstudeerscriptie. `Jij bent zeker ook op de helft...' klinkt het cynisch als een studente die klaagt over haar trage voortgang. Elke tobber kan er terecht met ervaringen en vragen. `Als het maar geen vragen zijn in de orde van waarom mensen in het algemeen niet deugen. Er zijn immers genoeg psychologische studies die daar antwoord op geven. Trouwens, als je jezelf dat nog afvraagt hoor je hier waarschijnlijk niet eens thuis,' zo wordt de beginner gewaarschuwd. De contribuanten geven elkaar tips over hoe ze het leven nog enigszins draaglijk kunnen maken. Of nou ja, tips. Een meisje dat klaagt over het asociale gedrag van haar kamergenote krijgt eigenlijk alleen maar het advies haar op de een of andere manier om te brengen. Een ander speelt in op de vrees dat ieder mens onbekende donkere kanten heeft en je dus eigenlijk nooit weet wat zo'n kamergenoot jou niet allemaal kan aan doen. Het lezen van de bijdragen geeft het gevoel een soort fanclubblad van de vrolijke treurdichter Hans Dorresteijn op het scherm te hebben. Hoewel hij waarschijnlijk te lichtzinnig is. De Angstigen zien bijvoorbeeld zelfs geen heil meer in zelfmoord want dat is al even zinloos. De kalender wordt gratis verspreid onder belangstellenden. Elke maand is ge‹llustreerd met een veelzeggende foto. De eerste maanden van het jaar wordt steeds dezelfde foto getoond van een met zonwering verduisterde kamer waarin een lusteloos persoon onderuitgezakt naar de buis staart. Daarna volgen beelden van een bejaarde die in het ziekenhuis de laatste uren slijt en uiteindelijk op de snijtafel van de patholoog-anatoom belandt. De dood is volgens de Angstigen immers het enige doel in dit leven. Van zoveel verdriet kun je eigenlijk alleen maar vrolijk worden. Francisco van Jole
NB: Deze tekst bestaat uit ongecorrigeerde kopij en is eigendom van Francisco van Jole. Er is geen enkele garantie dat tekst en publikatiedatum overeenstemmen met de gedrukte versie. Gedrukte artikelen zijn op te vragen bij de documentatiedienst van de Volkskrant. Verdere verspreiding of gebruik niet toegestaan zonder voorafgaande schriftelijke toestemming van de auteur. |