Onderstaand verhaal 'NO CARRIER" is een combinatie van fictie en handleiding en een poging om de droge technische taal te omzeilen. Let op dat beide telefoonnummers inmiddels niet meer bestaan.
 Interessant om te weten is wellicht dat schrijfster Karin Spaink dit stuk plagieerde in een artikel dat ze schreef voor weekblad De Groene Amsterdammer. Saillant is dat ze in dat verhaal tegelijkertijd de aanval op me opende vanwege het Volkskrant-verhaal Digitaal Tortelen. De ruzie is inmiddels lang en breed bijgelegd. Overigens was Spaink niet de enige die deze truc toepaste. De realistische beschrijving werd vaker dankbaar gebruikt door journalisten die zelf niet on-line waren maar wel die indruk wilde wekken.

 Een van de belangrijkste pilaren voor de elektronische cultuur is Internet, het wereldwijde computernetwerk dat de communicatie verzorgt tussen naar schatting vijftien miljoen mensen. Wat het wegennet is voor de gewone reiziger, is Internet voor de datareiziger.
 Communiceren via computers verandert de manier waarop mensen met elkaar omgaan. Daarover handelt het korte verhaal NO CARRIER. Het gaat in op een aantal consequenties daarvan en is tegelijkertijd een handleiding. De lezer kan het verhaal op een computer naspelen, al berust elke overeenkomst tussen de fictieve karakters en bestaande personen op louter toeval. Internet is in Nederland onder meer toegankelijk via het computersysteem van de stichting Hack-Tic. Het modemnummer is 020-6902493. Het in het verhaal genoemde BBS is de Ster: 01880-40035.

 Letter na letter verschenen er woorden op het beeldscherm. Soms volgden ze elkaar heel snel op, dan weer haperde de stroom. Quasius keek gefascineerd toe. Bij iedere toevoeging las hij de regel onbewust helemaal opnieuw, zoekend, gissend, nee puzzelend. Steeds probeerde hij te raden wat er zou volgen.

I
Ik
Ik w

`Ik wil', vulde Quasius in gedachten aan. En hij voelde zijn hoofd licht gloeien. `Ze wil iets met me.' Maar nog voor er in zijn hoofd een fantasie over haar verlangens geboren kon worden, vertrapte de volgende letterreeks zijn illusie.

Ik we
Ik wee
Ik weet
Ik weet n
Ik weet ni
Ik weet nie
Ik weet niet
Ik weet niet z
Ik weet niet ze
Ik weet niet zek
Ik weet niet zeke
Ik weet niet zeker

 Quasius voelde zich betrapt. Hoe kon hij ook denken dat ze iets van hem zou willen? Ja, dat was een goede vraag: hoe kon hij dat nu denken? Hij wilde er geen antwoord op geven. Uit de computer op zijn bureau klonk heel zacht, bijna onhoorbaar, de hoge fluittoon van de modemverbinding. Verleidelijk als een digitale Sirenezang.

Ik weet niet zeker o
Ik weet niet zeker of
Ik weet niet zeker of i
Ik weet niet zeker of ik
Ik weet niet zeker of ik j
Ik weet niet zeker of ik je

 Even stokte de stroom weer. Wat weet ze niet zeker? vroeg hij zich af. Hij voelde een lichte paniek opkomen. Was hij te gretig geweest? Had hij haar afgeschrikt met opdringerigheid? De hele dag al trachtte hij zijn verlangen te temperen. Zonder veel succes. Wel twintig keer belde hij naar het computersysteem waar hij haar een paar dagen geleden toevallig had ontmoet. Steeds weer had hij het commando

w

ingetypt om te zien of ze aanwezig was. Maar iedere keer ontbrak haar naam op het lijstje namen dat over het scherm gleed.

Tot vijf minuten geleden. Ineens stond daar onderaan het overzicht:

USER    TTY  LOGIN@ IDLE WHAT

roki    01 - 9:16pm 1    telnet archie.funet.fi
quasius 05 - 9:25pm 0    w
peterl  06 - 8:45pm 0    sz XF2.0-fnt1.tz
janrune 07 - 9:26pm 0    -tcsh (tcsh)
heinz   08 - 8:32pm 1    sz drwy205.zip
huraot  09 - 9:26pm 0    -tcsh (tcsh)
bramk   10 - 9:00pm 0    gopher
jolo    11 - 9:26pm 0    elm
camper  p0 - 9:22pm 0    nn
felice  p1 - 9:57pm 27   rlogin xs4some
katja   p3 - 9:58pm 1    mail

Ze was haar post aan het lezen! Misschien was ze wel net bezig zijn bericht te beantwoorden. Dan zou hij straks haar reactie kunnen lezen.

Hij moest geduld hebben. Maar hij had het niet en dus typte hij snel

talk Katja

waarop het computersysteem hem plaagde met de mededeling

[Waiting for your party to respond]

Quasius bleef wachten. Na tien seconden graaide hij nerveus een sigaret uit het pakje dat voor hem lag. Nauwelijks durfde hij het uiteinde in de vlam van zijn aansteker te richten, bang om zijn ogen even van het scherm af te halen. Hij nam een haal en er klonk een luide piep.

[Connection established]

juichte de computer. Het beeldscherm werd automatisch in twee helften gedeeld en bovenaan verscheen letter voor letter:

goedenavond

Plots voelde Quasius zich ongemakkelijk. Het liefst was hij ongemerkt weggeslopen door voorzichtig een control-x te geven. Maar daar was het te laat voor, hij had haar immers geroepen. En het systeem had haar verteld dat hij het was. Hij kon niet meer terug en nam zich voor het kort te houden. Gewoon even `dag' zeggen. Maar natuurlijk ging dat niet. Het zou zijn alsof hij bij haar aan een tafeltje in een café aanschoof. Dan kun je ook niet simpelweg `hallo' zeggen en weer vertrekken. Je moet iets melden. Sterker nog: je moet iets zinnigs melden. Maar wat in hemelsnaam?

Goedenavond Katja

typte hij. Voorzichtig, om vooral maar geen tikfouten te maken. Want daar zou ze misschien wel op afknappen. Zijn woorden verschenen in de onderste helft van het scherm. De computer was eigenlijk een onverbiddelijke notulist bedacht hij. Al haar woorden, haar aardige gedachten, komen bovenin terwijl zijn zinloze reacties zich onderin tot een mestvaalt zouden ophopen. Een scherm, twee werelden.

Ja, zeg het eens...

Even nog had hij gehoopt dat ze zelf zou losbarsten, dan had hij slechts hoeven reageren. Dat was makkelijker: reageren. Het was iets dat hem opviel als hij `gewone' gesprekken tussen mensen afluisterde in cafés en treincoupés. Meestal bestonden die uit niet meer dan een terugkerend patroon van reacties waarbij degene die het eerste begint te praten het gesprek stuurt. En daarbij zelf weer reageert op wat anderen ooit hebben gezegd. Bijvoorbeeld door: `Walter vertelde gisteren dat...' Vrijwel nooit hoorde Quasius een gesprek dat zuiver was, dat meer was dan een herschikking van bekende mededelingen.

Zelf was hij niet goed in het voeren van gesprekken. Niet dat hij stotterde, of de juiste woorden niet wist te vinden, hij wist gewoon niet wat te zeggen. Alles wat in hem opkwam, nam hij eerst in overweging. Om het vervolgens als irrelevant ter zijde te schuiven. Soms kon hij op feestelijke bijeenkomsten, zoals verjaardagen, wel een kwartier, twintig minuten zoeken naar wat te zeggen. En als hij dan iets zei, leverde het meestal niet meer reactie op dan een glazige blik.

Het was dan ook meer uit noodzaak dan uit nieuwsgierigheid dat hij zo vaak oplettend naar de luchtige conversaties van anderen luisterde. Hij hoopte in stilte op die manier het geheim van dergelijke gesprekken te achterhalen. De sleutel te vinden tot die prettige leegte, waar de meeste mensen zich zo thuis voelen.

Ik zag dat je

Even hield hij stil. Hij kon nu niet meer terug. Als hij de letters met de backspace-toets weer weghaalde zou zij dat op haar scherm zien. Hij twijfelde tussen de mogelijke vervolgen `mail aan het lezen was' en `ingelogd was'. Allebei even onnozel. Hij koos voor de laatste. En voegde er nog snel

Toevallig.

aan toe. Dan leek het misschien wat nonchalanter.

Gelukkig, ze barstte los, vertelde dat ze nog op haar werk was. Dat ze zijn bericht al wel had zien staan maar nog niet gelezen. Dat ze benieuwd was wat er in zou staan.

Quasius kwam weer tot rust. Om en om reageerden ze nu op elkaars mededelingen. Hij typte sneller dan zij en dat gaf hem de tijd naar formuleringen te zoeken. Losjes, vooral losjes moest het zijn.

`Er lag vandaag een jonge duif in mijn wc. Was door de luchtkoker naar beneden gevallen. Heb nog geprobeerd hem te voeden. Maar hij stierf in mijn handen.'

Dat soort dingen. Het was bovendien nog waar ook. Gelukkig maar, dode duiven zijn makkelijker te hanteren dan levende.

Na een paar minuten had hij de draad van het gesprek plots verbroken:

`Heb je zin om eens wat af te spreken?'

Ik weet niet zeker of ik je w
Ik weet niet zeker of ik je wi
Ik weet niet zeker of ik je wil
Ik weet niet zeker of ik je wil o
Ik weet niet zeker of ik je wil on
Ik weet niet zeker of ik je wil ont
Ik weet niet zeker of ik je wil ontm
Ik weet niet zeker of ik je wil ontmo
Ik weet niet zeker of ik je wil ontmoe
Ik weet niet zeker of ik je wil ontmoet
Ik weet niet zeker of ik je wil ontmoete
Ik weet niet zeker of ik je wil ontmoeten.

De cursor stopte na de punt. Quasius mond werd droog. Hij nam een slok uit het glas dat op het bureau stond. Half cola, half rode port. De juiste mix om dronken te worden en tegelijk wakker te blijven, had Quasius ooit bedacht. Zijn handen gleden over het toetsenbord maar beroerden geen toets. `Ik heb dom gedaan,' bedacht hij. Het geflikker van de cursor op het scherm deed bijna pijn aan zijn ogen. Zijn linker pink en wijsvinger rustten op de toetsen control x. `Ik kan zo weg zijn.'

Plots sprong de cursor een stapje opzij. Een nieuwe stroom woorden volgde. Met de letters als stenen werd er langzaam maar zeker een muur op het scherm opgebouwd. `Ja, een muur dat is het,' dacht Quasius. `Een beeldscherm is een elektronische muur. Of nee, zo'n glazen afscheiding waarachter vandaan gevangen hun bezoek mogen spreken. Of nee, toch een muur, want je kunt de ander niet zien.' Ondertussen bleef de stroom letters aanhouden. Sussende letters.

Quasius moest haar twijfels niet persoonlijk opvatten, schreef Katja. Ze wilde hem slechts koesteren.

`Jij zit als een prettig figuur in mijn hoofd. Ik vind je aardig en heb in mijn gedachten een voorstelling van je gemaakt. Ik heb je geboetseerd naar mijn wensbeeld. Als ik je in het echt ontmoet, maak ik dat personage dood. Niet dat ik bang ben dat je me tegenvalt. Maar je bent zeker niet degene die ik denk dat je bent. Terwijl ik nu eenmaal veel ben gaan voelen voor de figuur die jij en ik samen in mijn gedachten hebben opgebouwd. Die wil ik niet kwijt.'

Verbijsterd keek Quasius naar het scherm. Wat moest hij hier nu van vinden? Katja was hem voor:

`Je bent zeg maar je eigen rivaal geworden :-)'

Hij grinnikte net als zij. Tenminste, dat viel op te maken uit de smiley die ze aan haar zin had toegevoegd, een paar leestekens in de vorm van een liggend lachend gezichtje om het gebrek aan intonatie en lichaamstaal op te vullen. Quasius reageerde gevat:

`Ik wil mezelf niet dood maken :-('

Hij stopte even en voegde er toen

`Nog niet :-)'

aan toe. Ze lachte terug met een knipoog

;-)

Nog geen minuut later was ze verdwenen.

`Ik moet nu echt naar huis. Misschien `zie' ik je straks nog wel ergens. Bye.'

[Connection closed]

Quasius staarde nog even naar het beeldscherm. De twee helften waren gewist en samengevoegd. Geen spoor was er achter gebleven. Eigenlijk zoals je wel eens mensen in films in het niets ziet oplossen. Gedachteloos drukte hij de toetsencombinatie control d in. Op het scherm verscheen

logout

gevolgd door het verbreken van de verbinding:

NO CARRIER

Inderdaad constateerde Quasius en besloot een douche te nemen. Voor hem een van de beste manieren om z'n gedachten te ordenen.

Terwijl de warme waterstralen zachtjes zijn nek masseerden danste Katja rond in zijn hersencellen. `Eigenlijk heeft ze wel gelijk,' moest Quasius toegeven. `Ik heb me ook een beeld van haar gevormd. Een beeld dat per definitie niet klopt. Ook al zijn slechts de contouren zichtbaar.' De fantasie-Katja was niet volledig uitgetekend. Weliswaar had hij haar bruine ogen gegeven maar hij kon haar blik nog niet vangen. Steeds keek ze langs hem heen. Ze was kleiner dan hij en had een brutaal lief voorkomen. Haar spijkerbroek spande om haar ronde billen en ze droeg een truitje waar haar borsten goed in uit kwamen. Soms waren ze groot dan weer gewoon. Hij drukte zijn wang er tegenaan. Als hij met zichzelf vree, zag hij haar, voelde hij haar bijna. Een samensmelting van alle prettige ervaringen.

Weer aan het bureau draaide hij het nummer van een lokaal computersysteem, een BBS.

CONNECT 14400

Hij vulde zijn naam in toen de computer daar om vroeg. Of liever gezegd de gebruikersnaam waarachter hij zich op dit BBS verschool:

Peter Velden

En gaf zijn toegangscode:

********

Hier kwam hij alleen maar voor de software. Een soort van digitale supermarkt. Hij bladerde door de catalogus van de zogenaamde `X-rated areas', het erotische gedeelte van de opslagruimte. Duizenden foto's en honderden korte filmpjes. De omschrijvingen rolden over zijn scherm.

N66ORI01.GIF  96366 04-01-92 Tight Butt Asia Gal
N66ORI02.GIF 133916 04-01-92 Huge Hairy Pussy On Brunette
N66ORI03.GIF 211250 04-01-92 Yng Ladies Engaged Lezbo Action
N66ORI04.GIF 113167 04-01-92 Huge Hairy Pussy On Brunette
N66ORI06.GIF 102041 04-01-92 Sexy Asian Lady Ass Up
NA39.GIF     107834 04-01-92 Nice Firm Demi Moore In Shower
NA51.GIF     176145 04-01-92 Topless woman
NA55.GIF     142971 04-01-92 Good Pix Nude Rosanna Arquette
NA79.GIF     208490 04-01-92 Nude Jane Mansfield
NA83.GIF     185894 04-01-92 Bad Blonde Babe Does Hip Thrust
NAILS.GIF     87539 04-01-92 Fingers on Her Snatch
NALEX.GIF    170044 04-01-92 Pretty Gal On The Couch
NANCY10.GIF  178117 04-01-92 Couple Fucking
NANCY_01.GIF  81504 04-01-92 Yng Blonde Sucks Tip Of Cock
NANCY_02.GIF  73528 04-01-92 Yng Blonde Kisses Tip Of Cock
NANCY_03.GIF 141406 04-01-92 Guy Opns Blonde Sucking Cock
NANCY_04.GIF 117212 04-01-92 Blondies Sits On His Face

Quasius bewoog de pijltjes naar NA39.GIF. Hij zou Katja tot Demi Moore-look-a-like maken. Dat was makkelijker. Met een paar toetsaanslagen gaf hij het BBS opdracht het plaatje naar hem toe te sturen. Het duurde een minuut voordat alle gegevens die gezamenlijk het plaatje vormen naar zijn computer gestuurd waren. Quasius dacht daar niet aan, voor hem betekende het slechts dat het downloaden een minuut in beslag nam.

Zijn computersysteem beëindigde de ontvangst met een vrolijk deuntje. Quasius verliet het systeem met het commando

logoff

en startte een programma op de foto van Demi Moore te kunnen bekijken. In een flits stond ze voor hem op het scherm. In diezelfde flits wond het hem op. Heel even maar. Net als bij het doorbladeren van de Playboy. `Een-seconde-erotiek' had hij dat wel eens genoemd. Je ziet het, het raakt je, maar zo gauw je oog blijft rusten is het weg. Gedood door de geforceerdheid van de pose op.

Daarna raakte hij confuus. Hij wilde Demi Moore maar was dit Demi Moore? Ze hield haar hoofd achterover waardoor ze bijna onherkenbaar was. Bovendien had ze kleinere borsten dan gedacht. Maar misschien was het een oude foto had ze inmiddels een operatie ondergaan.

Was Demi Moore eigenlijk wel zo opwindend? Misschien toch maar niet. In zijn computer zocht hij een filmpje op en speelde het af. In een kleine rechthoek op het scherm liet een vrouw aan een man het achterste van haar tong voelen. Een keer of vijftien bewoog het korrelige hoofd op en neer toen stokte ze en verscheen er een plaatje waarop haar gezicht overdekt was met behangerslijm. The End.

Hij stond op, liep door de kamer, pakte een boek uit de kast, bekeek de omslag en plaatste het terug. Hij ging op de bank liggen en zette MTV aan. Het geluid zette hij af en liet in plaats daarvan de radio uit de speakers stromen. Een presentator las wat telex-berichten voor en noemde dat `het nieuwsoverzicht'. Quasius startte de video, Sherilyn Fenn verscheen in beeld. Een mix van Moore en Fenn, zou dat wat zijn? Nee, te ingewikkeld. Hij drukte de apparaten uit en liep weer naar zijn bureau.

Het liedje van de touch tones klonk vertrouwd. Vele malen per dag hoorde hij de piepjes die nodig waren om het computersysteem te bereiken waarmee hij het Internet op kon. Hij meende zelfs dat een jonge spreeuw die het afgelopen voorjaar op zijn balkon opgroeide, de toontjes had overgenomen. Maar die digitalisering van de natuur kon ook wishful thinking zijn.

CONNECT 14400

Automatisch vulde zijn computer zijn gebruikersnaam en toegangscode in. Quasius twijfelde. Zou hij over de aardbol gaan dolen? Kijken of hij nieuwe interessante systemen kon ontdekken? Hij typte

gopher

om de digitale reisgids te starten maar bedacht zich en haalde het commando weer weg. Alle lust trok langzaam uit hem weg. Hij voelde zich slap, wilde niets doen maar bedacht dat hij dat al deed. Dan maar zien of hij iemand kon vinden om zijn gedachten op gang te houden.

irc

Daarmee startte hij de Internet Relay Chat, een soort on-line babbelbox waar altijd wel iets te beleven valt. Maar ook hier moest hij weer kiezen. Tientallen onderwerpen trokken aan zijn oog voorbij na het commando

/ LIST

Quasius wilde eigenlijk niet meer kiezen. Hij wilde instant vermaak. Hij wilde dat iemand hem overeind hielp. Hij wilde een originele gedachte.

/ JOIN #cyberspace

Er was maar een ander persoon aanwezig, werd hem medegedeeld bij zijn binnenkomst in deze elektronische conversatieruimte. Iemand die zich bediende van de naam Exocet.

exocet: I'm on #quebec. Wanna join?

Vooruit, dacht Quasius en verplaatste zich naar een ander kanaal.

/ JOIN #quebec

Vier mensen waaronder inderdaad Exocet en ene Loulou hingen er rond. Loulou begroette hem.

loulou: Bonjour Quasius.

Nee, niet ook dat nog. Natuurlijk, #quebec is een Franstalig kanaal, bedacht hij. Ze proberen het nog, deze moderne Laatste der Mohicanen. Cultuurbehoud in een gebied dat vrijwel volledig door de Engelse taal is gekoloniseerd. Hij wilde alweer met / exit wegbenen toen exocet hem riep

exocet: You can use English if you like. What does Quasius mean?

Moest hij antwoorden? Was dat niet te vermoeiend? Hij richtte zich naar voren en begon te typen.

`Ik noem mezelf Quasius omdat ik mezelf hier vaak quasi voel. Quasi-intelligent, quasi-interessant, quasi-verliefd. En dat geldt niet alleen voor mij: niets is hier wat het lijkt.'

Secondenlang bleef het scherm stil. Toen volgden de reacties elkaar snel op. Ze werden almaar bozer:

loulou: Waarom kom je hier als je denkt dat het niet echt is? Ga naar buiten, als je dat zoveel leuker vindt.

Na een kwartier verliet Quasius het kanaal. Hij nam niet eens de moeite bye te zeggen. Waarom doe ik dit allemaal? Weer stelde hij een vraag zonder naar het antwoord te willen zoeken.

Twee uur later stapte hij weer op Internet en werd begroet met

You have new mail

Het leek wel een felicitatie. Opwinding maakte zich van hem meester. Hij gaf de computer opdracht de mail te tonen.

elm

Bovenaan het overzicht van de ingekomen elektronische post prijkte een bericht van Katja. Nerveus riep Quasius het op.

Beste Quasius,

Ik moet je wat vertellen. Ik ben geen vrouw maar een man. Katja is de naam van mijn vriendin. Ik had geen zin om mijn eigen naam te gebruiken. Eigenlijk had ik het je meteen willen zeggen maar ik raakte geïntrigeerd door je benadering. Vanavond werd me duidelijk dat ik te ver ben gegaan. Het spijt me.

Groeten,

Peter

Quasius las de regels opnieuw en opnieuw. Hij werd misselijk. Zijn vingers drukten op Alt H en zijn computer gehoorzaamde door abrupt de verbinding te verbreken.

NO CARRIER

Voordat Quasius zijn computer uitzette, wiste hij de file NA39.GIF

Deze tekst bestaat uit ongecorrigeerde kopij en is eigendom van Francisco van Jole. Verdere verspreiding of gebruik niet toegestaan zonder voorafgaande schriftelijke toestemming van de auteur.