04-1999
Backstage
"Wat is dit briljante Muziek" - Caesar covert de liefdesliedjes van Motown
1998 was zonder meer een uitstekend jaar voor Caesar. Hun tweede CD "No Rest For The Alonely" kreeg alom lovende kritieken en betekende voor de Amsterdamse gitaarband de definitieve doorbraak in het alternatieve popcircuit. Het gevolg: uitnodigingen voor grote festivals als Noorderslag, Pinkpop en Lowlands, een Zilveren Harp en een Edisonnominatie. Tijdens de Marlboro Flashback in april zal Caesar zich de komende maand van een hele andere kant laten zien. Het drietal heeft gekozen voor een terugblik op de muziek van onder andere Four Tops, Marvin Gaye, The Jackson Five en Stevie Wonder, oftewel muziek van het legendarische platenlabel Motown.
Caesar bestaat uit zanger/gitarist Roald van Oosten, bassist Sem David Bakker en drumster Marit de Loos. De groep heeft inmiddels twee albums uitgebracht bij het Nederlandse platenlabel Excelsior. CD's met energieke, rauwe en vaak exploderende gitaarmuziek, die nogal eens vergeleken wordt met die van Nirvana. Iets heel anders dan de catschy en soulvolle pop, waarmee het Amerikaanse Motown vooral in de jaren zestig de ene na de andere hit scoorde. De keuze van Caesar om liedjes van dat label te spelen is daarom erg verrassend. "Veel mensen om ons heen schrokken nogal toen we Motown noemden", zegt Roald Van Oosten. "Behalve dat ik het geweldige muziek vind, ben ik ook benieuwd wat we er van opsteken. De meeste bands kiezen iets wat in het verlengde ligt van wat ze normaal doen. Ik vind het leuk om ons eens op een andere manier te presenteren. Al bezorgen we onze fans hier misschien wel een hartaanval mee."
Het is nog niet zo lang geleden dat Roald zich in de muziek van Motown is gaan verdiepen. "Ik zat in de kroeg en hoorde I'll Be There van Four Tops, een nummer dat ik natuurlijk vroeger van de radio kende, en dacht: wat is dit eigenlijk briljante muziek. Zo naturel, niks geen overstuurde gitaren of solo's. Het zijn allemaal hele vernuftige composities, heel erg popmuziek, met een vaak simpele boodschap."
Greatest Hits Het lastige van een breed thema als Motown is dat de band moet kiezen uit een overvloed aan liedjes. Volgens Van Oosten verliep de selectie echter vrij eenvoudig. "We doen hoofdzakelijk de oude Motown uit de jaren zestig, omdat dat eigenlijk gewoon beatmuziek is met een heel duidelijke songstructuur. Dat ons vrij gemakkelijk af. We hebben een verzamelbox aangeschaft met 200 nummers en daar hebben we er twintig uit gekozen. Onder andere My Girl, What Becomes Of The Broken Hearted, I Heard It Through The Grapevine,Dancing In The Street, Money, en nummers die door The Beatles zijn gecovered zoals Please Mr. Postmen en You Really Got A Hold On Me. Daarnaast wat onbekendere liedjes zoals The Hunter Gets Captured By The Game. Anders staan we een soort greatest hits te doen, al valt dat sowieso nauwelijks te vermijden. De meeste artiesten brachten namelijk alleen singles uit."
De originele muziek is meestal nogal zwaar georkesteerd. Caesar heeft daarom als trio een oplossing moeten bedenken om de liedjes live overtuigend neer te kunnen zetten: "Tijdens de concerten krijgen we versterking van gitarist Anne Soldaat (Daryll-Ann) en toetsenist Kim Ormel. Op die manier komen we een heel eind. Handclaps en tamboerijn worden door de crew gedaan en de blazers moet iedereen er maar bij denken."
Van de vele bekende artiesten die Motown heeft voortgebracht is er bij Caesar één duidelijk favoriet. "Stevie Wonder. Hij is een van de weinige sterren die alles zelf deed en heel veel liedjes heeft geschreven. Van de vaste groep liedjesschrijvers van Motown gaat mijn voorkeur uit naar het team Holland-Dozier-Holland. Zij schreven prachtige nummers als I'll Be There en Seven Rooms Of Gloom, maar ook een aantal eenvoudige liedjes voor The Supremes. Gewoon vier akkoorden, heel simpel met een heel sterke melodie. Het is me wel opgevallen dat ze heel formulematig schreven. Echt vakmanschap. Motown was wat dat betreft een soort liedjesfabriek."
Boy meets girl Tekstueel gezien wijken de liedjes van Motown niet veel van elkaar af. De meeste nummers gaan over de liefde, aan de hand van een verhaaltje waar iedereen zich in kan herkennen. De teksten van Caesar zijn daarentegen meestal heel apart en gaan bijna nooit over liefdesperikelen. Dat moet dan toch wel even wennen zijn. "Klopt", bekent Van Oosten, "maar ik vermaak me er prima mee. In de songteksten die ik heb gehoord worden soms grappige vergelijkingen gemaakt. In The Hunter Gets Captured By The Game bijvoorbeeld wordt de vossenjacht gebruikt als metafoor voor het versieren van een man. Zij zet een val voor hem uit, maar ze loopt er zelf in. Dat is briljant. Vaak zijn het heel eenvoudige "boy meets girl"-teksten. Zelf schrijf ik nooit zo direct. Ik denk ook niet dat de andere bandleden het zouden accepteren als ik de hele tijd het woord love zou gebruiken. Maar het valt me op dat het bij Motown heel leuk en smaakvol gedaan werd. Tegenwoordig slaagt men er niet meer in om een simpel muzikaal concèpt zo mooi te laten kloppen. Je hebt nu ook weer veel meisjes- en jongensbands die allemaal wel een paar van die Motown-melodieën hebben, maar dat zijn meer pastiches. De Amerikaanse soul van tegenwoordig is heel erg verwaterd, niet meer zo puur. Je hoort wel die prachtige stemmen, maar wat ze zingen is lang niet zo interessant. Het zijn niet de klassiekers zoals ze bij Motown werden geschreven. Zo worden ze helaas niet meer gemaakt."