| Marc van Blijswijk |
De eerst geproefde wijn is een Mercurey, bekend om zijn wat boerse, ferme smaak.
Wellicht mag ik spreken van een allemansvriend, hoewel in het algemeen Bourgognes
om hun toegankelijkheid voor Ton en alleman (Oh dear...) bekend staan. Right,
laat ons (doch vooral 'mij') proeven van het bloed van Mercurius !
Aanzicht: Hangt op zich goed aan het glas, maar de viscositeit is niet van dien
aard dat je er lang naar kunt blijven kijken, sterker nog, binnen een
seconde zijn de tannine-boogjes verschenen & weer verdwenen.
Kleur: Zuurstofrijk bloed-rood met een hint van troebeling (wazig, ondoorzichtig).
Geur: Er is -voor mij- absoluut niets floraals te ontdekken in dit bouquet. Nou
moet ik zeggen dat het 'samplen via de neus' niet mijn forte is, maar wij
doen ons best (en achter Akela's rug doen wij geen pest, zeker niet na een
glaasje of acht - BROEVA HARO !) Envin, wat ruik ik dan wel ? Welaan, wat
dachten jullie van aardbei met zacht, zoete hinten van kers op de achtergrond.
Mochten mijn wijnproefconfreres zich nu een breuk lachen, dan kan ik dat
niet helpen, want elke andere vrucht ligt voor mij in de fruitmand, in mijn
maag of bij de Albert Heijn, maar niet in deze fles. So shoot me !
Wat me wel opviel is dat in vergelijking met de hierna te behandelen Taurasi
deze geur niet adembenemend is (en ik bedoel dat letterlijk !), maar juist
fris/luchtverschaffend schijnt te werken. Hij benevelt en benauwt niet snel.
Smaak: Een zoetheid a la zoethout. Het zoet van de eerste slok is zeer snel verdwenen,
maar komt in een mindere mate in de afdronk weer opzetten. De tannines zijn mede
verantwoordelijk voor de zoethout-karakterisering. Het bekende bittertje van afgekloven
stokjes gele houtpulver. Opvallend is de bijna
volledige afwezigheid van zuren; de wijn lijkt te bestaan uit esthers,
aldehyden, ethanol en looizuren. Me dunkt dat hij nog wel 2 a 3 jaar zou kunnen
rijpen, maar hij is nu ook al erg bijzonder. Als je de wijn snel zou drinken,
wat Bataviers is, ik weet het, valt het heerlijke, gloeiende gevoel van warmte
vanuit de maag op. Maagzweer-patienten, don't try this at home !
Structuur: Normaal vol, niet echt dik, wel ferm & boers (kenmerkend voor Mercurey, een
beetje zoals goede Macon zonder
de zuurtegraad).
De tweede wijn was een Italiaanse Taurasi die sinds de wijnwetherziening in 1992 tot de
D.O.C.G. mag behoren (van 6 naar 12 wijnsoorten gegaan). Zoals confrere Edwin, opmerkte
in zijn verslag hieronder, dien je de Taurasi beslist als laatste te proeven, daar de
Mercurey anders tot een waterig wijntje gereduceerd zou worden, in vergelijking. Niet
voor niets wordt de Taurasi de 'Barolo van het zuiden' genoemd. Dan hebben we het over de
kracht en intensiteit en niet over de smaak, want die is totaal anders. Taurasi wordt in de
regel van 100% Aglianico druiven gemaakt, een van oorsprong Griekse druif die het op
fosforrijke, vulkanische bodems uitstekend doet. Voor alle Aglianico wijnen geld echter dat zij
voor hun 5e levensjaar niet opengemaakt zouden moeten worden en dat 10 jaar een heel normale
tijd is om ze te bewaren. Bij de Aglianico del Vulture uit Basilicata wordt de 20 jaar vaak met
gemak gehaald. Maar genoeg daarover, voor dit in een boek verandert. I have been known to....
Aanzicht: Hangt extreem sterk aan, zeer grote viscositeit. Je moet echt lang, lang wachten voor
je boogjes tannine ziet vormen. Indrukwekkend, maar wat wil je met een 'slechts' 6 jaar oude Taurasi
Kleur: Echt granaatrood, donkerder dan de Mercurey, maar absoluut nog geen hint van de oranjerode
kleur die deze wijn uiteindelijk zou moeten krijgen.
Geur: Zwaar, gekruid, zoetig ! Hevige koriander (met wat kaneel) geur. Apart.
Ik had gelezen dat dit een typische wijn is waar je even aan moet wennen; ik begrijp nu wel
waarom, maar zo lang duurt dat 'wennen' toch echt niet. Wauw, wat heerlijk, ik gevoel de
behoefte mij in superlatieven uit te gaan drukken. De geur is beslist floraal te noemen, maar
tegelijkertijd -net als de meeste parfums- een beetje adembenemend (wederom letterlijk !). Ik
zie dat mijn confreres zich bij de Mercurey in de lente wanen, wel, being that as it may, dit
moet dan de hete zomer zijn. Zwaar, zwoel, drukkend, rijp. En ja, ik zie nu zowel uitgestrekte
heidevelden voor mij alsook het strand vol vrouwelijk schoon (wijn als vrouw ? Curieus...).
Smaak: Zoet, geconcentreerd, zwaar, maar toch makkelijk wegdrinkend. Niets van zoethout te bespeuren,
maar wat mij betreft ook niet van vanille. Het is, niet zondermeer mede door de 13% alcohol, een
duidelijk koppige wijn. De smaak is dusdanig complex dat we een getrainder proever nodig zouden
hebben om deze samengestelde smaak te ontleden (en nee, Danyo, je kunt je NIET aanmelden).
Afdronk/structuur: Zeer prettig, kan de vinger er niet goed op leggen, maar de tong des te beter. Een gevoel van
fijnkorreligheid wellicht, vooral aan het verhemelte. Balans, kracht en vooral diepte.
Opmerkingen: Deze wijn is absoluut niet scherp, is uitstekend in balans en dat is iets dat je bij een wijn
die zo lang moet rijpen, gewoon niet verwacht. Hij bevat een heel lichte koolzuur-pareling,
maar die proef je gelukkig niet terug. Vergeleken bij Mercurey is dit beton, maar wel heel erg
lekker beton. Als ik nou nog maar recht kan lopen....
Bent u nieuwsgierig geworden naar deze wijn ? Terecht, maar ik wens u sterkte bij het zoeken, want dit is
zeldzaam spul (prijs circa f30,-) en wij hebben vermoedelijk de laatste voorraad, gnnnnnhhhh.
|
| Ton van der Pol |
Mercurey: Een hele soepele, frisse wijn, qua geur zoet, gaat naar honing toe.
De smaak in richting van aardbeien. Het zure (tannine?) is vrij stug, maar ik
vind het erg smakelijk. Kortom een vrij gemakkelijke, soepele, makkelijk
drinkbare wijn. Prima tafelwijn. Heerlijk bij 'Well done' biefstuk, lijkt me,
en prinsessebonen en kruimige aardappelen. Geen fruit toe, beter een bolletje
citroenijs of iets dergelijks. Het glas bijna leeg hebbende, komt de
aanvankelijk geroken zoetigheid nu ook in de smaak weer terug. 't Zure van
eerste slok gaat nu naar zilt toe. Zoetheid, geur/smaak vergelijkbaar met Bosjes
van Pex tijdens vroege voorjaar duurloop. Ziltheid op einde van eerste glas weer
weg. De paté combineert heel goed met deze wijn, evenals de boerenkaas.
Tweede glas: smaak nu (denk ik) gestabiliseerd tot 'bos tijdens voorjaar'. Taurasi:
De viscositeit (weer een nieuw woord geleerd), alsmede hoge taninegehalte doen deze
rijke wijn (rijk in de zin van breed palet aan smaken) in de mond tintelen. Straf,
beetje ruig, heerlijk donker. Gruizig, korrelig, vanillesmaak. Deze wijn doet meer
met verhemelte dan vorige wijn. Andere taninesoort? Hoogzomerige wijn, zwaar,
broeierig. Zeer kruidig: vanille, nootmuskaat, nog veel meer; moeilijk te benoemen
wat allemaal.
|
| Edwin Brouwer |
De Mercurey is een heerlijk fruitig frisse wijn. Als je de fles opent, komt
je een lentegeur tegemoet. In je glas ruik je van afstand iets dat met honing
te maken heeft. Kom je iets dichter in de buurt en proef je, dan krijg je
indrukken van jong bos. In de nasmaak kom je vers fruit tegen als aardbei
en framboos. Dit is een soepele wijn; een echte doordrinker en geeft een heel
apart gevoel van binnen. Koop vooral wat meer, want deze wijn heeft veel tannine.
Ook de Taurasi heeft veel looizuur, en wat opvalt is de nu donkerrode kleur; die
moet veranderen naar oranje-rood naarmate de jaren vorderen. Bij het openen van
de fles ruik je een zweem van zoet. Op de tong is de wijn in eerste instantie gesloten,
en toch zeer zacht. Daarna begint de smaakverukking: de kruiden die ik proef,
karamel, lichtbruine kandijsuiker, vanille en een referentie aan kaneel en heel
in de verte een herinnering aan kruidnagel, zijn vreemd genoeg volledig
in balans. Ook bij deze wijn geldt: koop er meer van, want deze wijn kan goed
ouderen (10 tot 12 jaar), en zal zich naar alle waarschijnlijkheid ontwikkelen
tot een drank met veel meer smaaknuances dan de genoemde. Tot slot een raad: Als
je mocht besluiten de besproken wijnen op dezelfde dag te drinken, begin dan met
de Mercurey, en besluit met de Taurasi. Als je het omkeert, zou je je bij de Mercurey
af kunnen vragen of het geen tijd is voor desert.
|