Yet another winetaster's experience !
Oftewel: IN VINO VERITAS !!!
Geproefd werden:
| Greco di Tufo 1995 D.O.C. | Feudi di San Gregorio | wit, 12% | f17,95 |
| Barraida 1991 D.O.C | Jose Maria da Fonseca | rood, 11,5% | f 6,95 |
| Crema alla Mandorla (Marsala alla Mandorla) | Filipetti | rood, 16% | f 9,-- |
Bedenk, alvorens zelf aan een wijnproeverijtje te beginnen, dat je na twee glazen A en twee glazen B al behoorlijk kachel bent en dat je -mocht je besluiten de geproefde wijn uit te spugen- doodgeschoten dient te worden ! Witte wijn gaat voor rode, en versterkte wijn (>14 procent) komt altijd als laatste, tenzij je een witte en rode wijn hebt waarvan je kunt verwachten dat de witte zwaarder is dan de rode in welk geval de procedure omgekeerd dient te worden uitgevoerd.
Greco di Tufo 1995 D.O.C.
De witte, droge Greco komt, net als de Taurasi die we de vorige keer keurden, uit Campania (Zuid Italie) en van het prestigieuze huis Feudi di San Gregorio. Het is net als de Taurasi een cepage-wijn: Aglianico voor Taurasi en Greco voor deze. Beide zijn het van oorsprong Griekse druivesoorten die ver voor het begin van onze jaartelling reeds tot gevierde wijnen verwerkt werden. De Romeinen roemden met name de Greco-wijnen. De productie van dit kleine wijngebied dat zich rond het bergdorpje Tufo (vernoemd naar de tufsteen van de vulkanische bodem) concen- treert, komt niet boven de 200.000 flessen per jaar uit en dat is echt heel ge- ring (Taurasi is met 140.000 flessen nog kleiner). Vandaar dat Greco's moeilijk te vinden zijn, zelfs in Italie zelf en aan de prijs zijn. De wijn mag best wat jaartjes oud zijn. De prijs die wij betaalden moet eerder gezien worden als een introductieprijs dan als een richtprijs. Maar, hij is zeer de moeite waard.
Kleur: Citrien-geel, neigend naar groen. Vrij sterk koolzuur-pareling.
Geur: Beetje zwaar, weelderig, benevelend (grote kwaliteit voor dronkaards !), grasachtig, in de verte doet de geur denken aan zoetzuur muskaat-aroma van de Gewurztraminer, maar dat is misschien ver gezocht. Roombotertje ook, vettig.
Smaak: Zeer fijne tannines, vormt een dunne film langs de wanden van het glas en vormt dan fractalachtige druippatronen. Gloedvol bij het doorslikken en op de maag. Beetje verraderlijk; lijkt een wegdrinkwijntje, maar oh, wat voel je hem zitten na enige tijd. Beetje branderige kwaliteit op de tong, met een mineralige indruk in het midden. Meer alcoholgevoel dan er feitelijk in zit. Medium zuur als fundament. Aandronk begint met zoeteachtige, muskaatachtige, kruidige smaakcomponent die in de afdronk vervangen is door zuiverheid, droogte, licht rokerige toon met mineralig residu als van een zeer oude chablis. Maar dat is Sir Edwin -geloof ik- niet met mij eens. Licht bittertje en vaag zurig in de afdronk. Zoet +++, bitter +, zuur ++ en olieachtig +. Geur lijkt geprononceerder te zijn dan de smaak. Desalniettemin, een grootse wijn die zich met gemak kan meten met de grootste dezer aarde.
Opmerkingen: Liederlijk spul (doet enigszins denken aan een kruising tussen een oudere Chablis en een jonge Gewurztraminer). Een van de dingen waar ik toch wel een beetje trots op ben, is dat we er telkens weer in slagen het 'baste' van het 'baste' te verkrijgen. Iets te warm gedronken, then again, lava is ook heet, dus er valt wellicht wat te zeggen voor wijnen die van vulkanische bodem afkomstig zijn. Niet zelden treden er kleine verschillen op tussen twee identieke flessen, vaak betreft het dan zaken als de aanwezigheid van 'kurk' (muffe geur), wijnsteen- kristallen (afbouw zuren), troebeling (afbouw tannines) of oxidatie (teveel lucht door een uitgedroogde of slechte kurk), maar ook een (restje) gisting die zich uit in een optredende koolzuur pareling komt voor. Dit laatste is in principe geen enkel bezwaar, de wijn wordt er niet minder door, maar soms is het net iets teveel. Ik proefde reeds eerder een identieke Greco en die bezat inderdaad een lichte pareling die na enige tijd vanzelf uit het glas en de fles verdween, maar het nu geproefde exemplaar vertoonde dusdanig veel koolzuur, dat Sir Edwin licht mousserend een betere kwalificatie vond en het mij stoorde. Nogmaals, na enige tijd vervliegt het, alleen nu duurde dat wat langer dan gewoonlijk.
Barraida 1991 D.O.C.
Net als elders in onze wijnwereld, vinden ook in Portugal grootse veranderingen plaats. Een daarvan is de rijzende ster van het Barraida gebied dat tussen Dao en de zee (rond Coimbra en een uurtje rijden ten zuiden van Oporto) gesitueerd is. De wijngaarden zijn hier nog klein en vernipperd, maar daar zal vermoedelijk ras verandering in komen nu de twee voornaamste handelshuizen Messias en Jose Maria da Fonseca succ. deze wijn internationale bekendheid verschaffen. In Bar- raida komen zo twee werelden samen, de ultramoderne en de traditioneel rurale. De belangrijke druif is hier de Baga-varieteit die minstens 50%, maar vaker 80 a 90% van het eindprodukt uitmaakt. De kalkrijke leem- en kleibodem (Barros= dat soort klei) geeft via de Baga uiterst geconcentreerde, karaktervolle wijn. Het is geen licht wijntje voor tussendoor; de Portugezen maken uitsluitend rode wijn die bij hun keuken past en wensen geen concessies aan de algemene trend van lichtere, sneller drinkbare wijnen te doen. Dat hoeft ook niet, want zowel de Dao, de Barraida als ook de Garrafeira komen niet eerder op de markt dan dat zij drinkbaar zijn. Karakteristiek voor de Portugese rode wijn is de aardse smaak, vlezig en sappig.
Kleur: Intens donkerbuin/rood gelijk een oude Vintage Port. Troebel als roestig bloed, prachtig gewoon !
Geur: Overweldigend aroma, massa's eikenhout (vanille), een neus vol natte aarde in de herfst ! Uitermate prominent ! Heeft ook wel iets van drop weg.
Smaak: Rijp, bramen/kruisbessen, zeer volle body (DD-cup ?). Sterke tanninesmaak wel (hangt goed aan), fluwelig op de tong, geeft ietwat wrang mondgevoel met een medium zuurgraadje. Sir Edwin spreekt in deze van een takje (steeltje ?).... Veel smaaknuances, complex, doch uitgebalanceerd. Een genot om te drinken, bijna zo goed als een vrouw. Maakt het speeksel eigenhandig los in je bek. De afdronk is lang, aardachtig en peperachtig op de maag met nog een hint van zoet en zoethout. Een minder droge afdronk dan de witte Greco di Tufo !
Opmerkingen: Een zware wijn. Een fiere kolos. Zal tot minstens 4 a 5 jaar na nu nog complexer worden. Drink temperatuur rond 19 graden naar mijn idee nog te koud. Wij dronken hem op 25 graden en dat kan hij best hebben.
Crema alla Mandorla
van Filipetti is een gearomatiseerde wijn, in dit geval een Marsala fine (zoete variant) waaraan natuurlijke extracten (etherische olie e.d.) van amandelen zijn toegevoegd, plus een flinke schep suiker (20% per volume). Natuurlijk is dit be- doeld als dessertwijn of digestief (door of bij sterke koffie, bijvoorbeeld). Het produkt ontleend zijn ferme smaak in eerste instantie aan het hoofdingredient: de Marsala fine, een roestbruine wijn met een hoge concentratie aan 'druivige' stoffen. Marsala is verkrijgbaar in vele soorten en kwaliteiten, waarbij dit produkt hier besproken slechts raakt aan de grootsheid van een klassieke Marsala, maar even-zo-goed toch in het rijtje Port, Marsala, Malaga en Madera thuis hoort. Bij het copieuze slot van onze drankmaaltijd verorberden wij (hoe decadent is dit alles) Tiramisu Cappucino dessert, waarin kleine (te kleine) hoeveelheden koffie- likeur en Marsala verwerkt zitten. Dit bracht ons op het lumineuze idee nog eventjes een flesje Marsala te gaan 'verwerken'. Zo gezegd, zo naar buiten geschommeld en 20 minuten later volledig in katzwijm.
| Kleur: | Tegen fel licht net cola-bruin met donkerrode tint. |
| Geur: | Zoet, amandelspijs, rijk, tikkeltje medicinaal (Abdij-siroop),
vanille (van het Marsala vat). Ruikt naar Dr.Pepper, ergens. |
| Smaak: | Nogal zoet, friszure middensmaak (rozijnachtig) op de tong en
aangenaam bitter (lekker pittig, net niet teveel). Lange, bitter
zoete afdronk. Je voelt dat het gezond is! |
| Opmerkingen: | Stroperig, net een likeur van 16% (qua sterkte verwant aan Creme de Cassis), maar om die reden niet zo lang houdbaar. Op kamertempera tuur bewaren en drinken anders komt de aromadiepte niet tot uiting. |
Voor de volgende gelegenheid droom ik vast van een warme Madera malmsey, my dear....
Was getekend, Brother Marc