 |
De vier gasten krijgen bij binnenkomst een fris glas White Zinfandel die na een lekker stukje fietsen de nodige verkoeling brengt. |  |
| Deze jonge wijn is bereid uit de Zinfandeldruif en qua kleur is het niet wat op de fles staat. En toch wordt deze wijn wit genoemd omdat het schilletje maar een betrekkelijk korte tijd meegeweekt wordt. Dit wordt gedaan omdat de wijn qua kleurstelling anders te koud aan zou doen. De kleur die de firma Corbett Canyon heeft verkregen heeft veel weg van aanmaaklimonade; ik heb ze wel eens donkerder gezien en gedronken. Mijn gasten zijn het over de | ||
| smaak eens dat iets zurigs van limoen tot meloen heeft. Een proever merkt een geurigheid op die doet denken aan zoete Riesling, en suggereert zelfs een opvallende sinasgeur. 10% aan alcohol maakt het wijntje aan de lichte kant, maar wel lekkâh fgis. De Turning Leaf 1996 heeft een bepaalde sherpte die volgens een van de proevers misschien minder zou worden wanneer de wijn wat meer kans krijgt om te ademen. Beste lezer, u zult het moeten doen met de kwalificaties: leerbittertje, zoete aanzet, tamelijk zoetig, mooi, weinig zuur. Deze donkerrode Gallo Zinfandel met 13,5% alcohol is bij mijn weten in ieder geval ruim verkrijgbaar, en zal het zeker goed doen bij een BBQ-festijn. De Archidamo Primitivo di Manduria 1996 is volgens een van de gasten het hoogtepunt van de te proeven wijnen. Of dat mede te wijten is aan de Greco-Romeinse geschiedenis beschreven op de | ||
 |
achterzijde van de fles is niet zeker, maar genieten doet hij er wel van; volgens hem is de wijn veel krachtiger dan die van Gallo, en toch scheelt het maar een half procentje alcohol, dus daar kan het niet aan liggen. Archidamo was een Spartaan, misschien verklaart dat wat(?) In ieder geval wordt wel beweerd dat de Primitivo-druif de voorouder is van de Zinfandel. Er zijn echter onderzoekers die het omgekeerde hebben beweerd. Het maakt mij niet zoveel uit. Druiven staan erom bekend dat zij zich betrekkelijk snel aan hun omgeving aanpassen en zo krijgt eenzelfde druivensoort toch iedere keer weer een eigen karakter. Hoe het ook zij, bij deze wijn begint het me op te vallen dat het proeven nu echt lekker aan het worden is. Vanaf dit moment proef ik niet slecht, maar zal ik ook drinken. Wat resteert is de opsomming van kleur en smaak: bruinrood, harmonieus samenspel van zoet, zuur |
| en bitter, met een niet al te lange afdronk. Ook het lichte bittere dat overblijft is daardoor sneller vertrokken. Nu volgt een wijn waar ik de hele week naar heb uitgezien om van te genieten: Blaauwklippen Zinfandel Reserve 1990. Deze fabuleuze wijn met 13% alcohol is niet meer te krijgen in de reguliere wijnhandel. Volgens mij heb ik de laatste fles in Nederland vanavond opengemaakt en wat is het weer genieten. Ik word meegenomen in de geur van een bepaald soort bloeiende conifeer. Het heeft niets met hars te maken. Mijn gasten en ik komen al polderend uit op raspberry compôte. Maar mijn algehele gewaarwording bij het ruiken is gewoonweg onbeschrijflijk. Ik ben blij dat een van mijn gasten zo intens geniet van mijn genieten. Nog een paar nuances van iemand die dit de slechtse wijn van de avond vindt: geurimpressie van gerookte ham en hema-worst, afgeronde zoetheid in de smaak. Wel, nu ziet u waar ik van houd. Niet niks :-) |
 |
Na dit mogelijk stuitende stukje is er nog de Topolos Zinfandel 1995. Een bekoorlijke en gerijpte wijn met een licht bittertje. Wat hortig karakter precies betekent weet ik niet exact, maar dit valt een van mijn gasten op aan de wijn die overigens ook als Zinfantastic wordt gekenschetst. Van iets peperachtigs, zoals wel op het etiket wordt weergegeven, valt weinig te bespeuren. Het zal de prijs zijn die bedoeld is. (nog steeds te koop bij de Gouden Ton). Het is een prachtige afsluiter, deze wijn. |  |