Arbeidsongeschiktheid

Niets is veranderd, toch aan het werk

door Daan van Seventer

Honderdduizenden WAO'ers worden herkeurd. Sommigen krijgen met onbegrijpelijke beslissingen te maken. ,,Ik kon wel chauffeur worden. Maar met mijn medicijnen mag ik helemaal niet rijden.'

De jongere

Minjon van Maanen (25) zit sinds zes jaar in de WAO. In 2003 werd zij volledig arbeidsongeschikt verklaard. De 'komende' vijf jaar moest ze niet aan werken denken, vond de arts.

Dit jaar werd ze opnieuw gekeurd. ,,Ik heb maar ja en amen gezegd. Als je niet goed meedoet met de keuring, word je misschien gekort.' Ze moest zich bukken. ,,Ik had tranen in mijn ogen van de pijn, maar je doet het wel.'

Van Maanen voelde zich overvallen door de directe, strenge bejeging. ,,Borderline is een etiket, waar heb je last van?', vroeg de arts. ,,Ik zei nog: stemmingstoornissen; maar het leek niets uit te maken.' Na de medische keuring volgde het gesprek bij de arbeidskundige.

,,Hij zei: Alle gegevens die ik nu heb, gooi ik in de mallemolen. Als er drie functies uitkomen moet je uit de WAO.'. Ze kon licht administratief of productiewerk doen. ,,Ik moest huilen. Zes jaar lang kon ik niets, en nu ben ik opeens helemaal goedgekeurd. Ik wil wel werken, maar heb chronische pijn. Die is toch niet opeens weg?'

De vrachtwagenchauffeur

Frank Goorden (38), internationaal vrachtwagenchauffeur, belandde in 2001 wegens lymfklierkanker in de WAO. Bij de eerste keuring was de behandeling met chemokuur en bestraling net afgerond, en was het zonneklaar dat hij moest bijkomen en aansterken. Een halfjaar later werd Goorden opnieuw voor 100 procent afgekeurd.

Dit jaar was de keuring veel strenger. De arbeidskundige viel met de deur in huis. ,,We gaan terug tot 15 of 25 procent.' Goordens vriendin werd boos, zelf schrok hij. ,,Ik raakte in paniek. Ik had wel verwacht dat het minder werd, maar dit...' De beslissing is nog niet definitief, maar als dat gebeurt, gaat Goorden in beroep. ,,In het begin van mijn ziekte namen ze me serieus. Nu heb ik het gevoel dat het meer bezuinigen is dan iets anders.'

De glaszetter

Hans van de Wetering (32) was tot 2003 glaszetter. Hij viel van de trap en kreeg ernstige last van zijn rug. ,,Ik heb vaak verschikkelijke pijn. Slapen is ellendig. Ik moet bewegen.' In februari 2003 werd Van de Wetering geheel afgekeurd. Zijn neuroloog zei de pijn alleen te kunnen wegnemen door de zenuwbanen zo te behandelen dat hij plaatselijk helemaal geen gevoel meer zou hebben. Het bijbehorende risico bleek groot.

Dezelfde verzekeringsarts als twee jaar tevoren deed onlangs de herkeuring. ,,De arts zei nog: Er is niets veranderd. Alles is nog precies hetzelfde met uw rug.' Bij de arbeidskundige bleek er toch iets veranderd. ,,Ik kon aan de lopende band stukken vlees gaan controleren op mestresten. Als ik me slecht voelde moest ik maar even gaan zitten of liggen. Ook zou ik chauffeur kunnen worden. Maar ik mag met mijn medicijnen helemaal niet rijden.'

Hans van de Wetering wilde niet met zijn echte naam in de krant.