|
|
De naam is niet zomaar gekozen, de gang is de galerie. Je zou plechtig kunnen zeggen dat de galerie twee zalen heeft. Als je door de voordeur binnenkomt kom je in de eerste ruimte, een meter breed, en anderhalve meter diep. Door het open deurkozijn zie je meteen het verlengde van de gang, de tweede ruimte, even breed, maar twee keer zo diep, ongeveer drie meter. Het is natuurlijk een doodgewone gang, van niet meer dan vijf vierkante meter, maar wel vol kunst. Bij binnenkomst wordt je direct ondergedompeld in een overvloed aan beelden, kleuren en vormen.
Laat je door dit vooruitzicht niet afschrikken als je niet elke week naar het Stedelijk Museum gaat. Zelfs als je geen fervente kunstliefhebber bent valt er veel te bewonderen, verwonderen, of gewoon te lachen. 'Mijn buurvrouw moest hard lachen toen ze dit werk van mij zag', zegt de kersverse galeriehoudster, beeldend kunstenaar Alexandra Drenth. Ze wijst op een groenblauw schilderij van een met vrouw met bloot bovenlichaam, onderuitgezakt op een stoel, een hand van een ander op haar schouder. 'Ze vond het wel heel mooi, maar kon het niet betalen. Nu heb ik haar een foto ervan verkocht. Die staat nu op haar schoorsteenmantel.´ Het origineel is inmiddels ook verkocht, aan een man uit de buurt.
Op de openingstentoonstelling hangt van elf kunstenaars heel verschillend werk. Gebroederlijk zie je een zelfportret in de stijl van Rembrandt van Ranonus, een realistisch geschilderd stilleven van vier rode appels van Jos van Riswick, maar ook een panoramafoto van de stad vanuit het water van Moniqué Bruin. Net voor de wc staat op een krukje een ijzeren spiraal, een object van Alex 2000. De meeste van de exposerende kunstenaars zijn autodidact en kunnen niet leven van hun kunst.
Zelf is Alexandra vijftien jaar geleden begonnen met exposeren bij de Openbare Bibliotheek. Een vaste galerie heeft ze niet, wel een website met een uitnodiging om langs te komen om in haar atelier haar werk te komen bekijken en eventueel te kopen. Inmiddels wordt ze geregeld gevraagd om te exposeren.
Met haar galerie wil Alexandra andere kunstenaars een leuke, gratis plek aanbieden om te exposeren. 'Ik denk dat ik mensen ook een beetje help om een drempel over te gaan. Het klinkt een beetje stom, maar mensen hebben vaak iets van, ik schilder wel, of maak een foto, maar als je dan ziet wat mensen kunnen denk je het is best de moeite waard om jezelf te presenteren, neem die stap.' Gevestigde galeries vragen vaak vijftig procent commissiegeld als werk wordt verkocht, en daarnaast selecteren ze sterk. Alexandra heeft als voornaamste criterium dat de kunstenaar serieus met kunst bezig is. Daarnaast zorgt ze ervoor dat in haar galerie naast het werk van starters ook werk van kunstenaars die hun weg naar het publiek al gevonden hebben hangt.
Niet moeilijk doen over kunst. Voor elk wat wils. En voor de buurt iets leuks, een plek waar de buurtbewoners tijdens de lunch even binnen kunnen lopen. Al is het op de gang, met tien anderen, en met werk waar je misschien niets mee hebt, kunstenaars hebben nu een plek om hun werk gratis te laten zien. Nu maar hopen dat er veel mensen komen kijken.