HEIGHT="38" WIDTH="290" The Sun Pages - cd-recensies <
Hier treft u recensies uit de FRET aan, geschreven in de afgelopen jaren. De FRET is het blad van het Nationaal Pop Instituut.
In deze lijst recensies van:

Twarres
Chitling Folks
Mummy's A Tree
Desade
The Cry Ugly
Holsappel
Skinny Man Magoo
Smalltown Romeos
Yukka
Reboelje
Over The Moon
Kirke
Suffix
Melon
The Wishing Well
Johan
The Howtoplays
Tillensroom
Joop Nolles
Green Dream
Lucas
Hugo Remmelt & Thijs Muus
Lazy Sunday Dream
Suburbs
B-J Baartmans
Louisiana Radio
De Niro
Silkstone
Nightwatch
Recorder
Darryl-Ann
Venus Flytrap
Flemming
De Raggende Manne
Barby-Pop
Judith
Nits
Racoon


JOOP NOLLES
Swim Baby Swim
Guitar - (eigen beheer, info jnolles@freeler.nl)
Swim Baby Swim is een cd die je gehoord moet hebben. De songs klinken fris, maar vooral apart. Vergelijkingen kunnen er haast niet gemaakt worden. Soms doet het materiaal aan Spinvis denken, dan weer aan Elliot Smith, maar dan minder vlak. Joop is minder voorspelbaar dan, kent zijn klassiekers en heeft durf. Sommige songs lijken heel minimaal, maar barsten van het muzikaal vernuft. Nummers als Gone, She = Julia en Neverland beklijven. I'm Alive, Sweet Soul Music en I'm A Loser vallen op door de vormgeving en de kwinkslagen. Swim Baby Swim is door de Utrechtse muzikant in eigen beheer uitgegeven. Er moet toch een platenmaatschappij voor dit fijne album te vinden zijn.

RACOON
Here We Go, Stereo
Pop - (Sony Music
Een paar jaar geleden maakten Racoon, Krezip en Flemming als nieuwlichters hun opwachting op Noorderslag. Zonder de anderen te kort te doen, kan gesteld worden dat Racoon als eerste bewezen heeft een plek te verdienen in de top van de Nederlandse popmuziekscene. Met Here We Go. Stereo! Hebben de Zeeuwen de perfecte opvolger afgeleverd voor hun debuut Till Monkeys Fly. In de tussenliggende periode is de band duidelijk gegroeid. Bart van der Weide is daar een goed voorbeeld van. Hij ontpopt zich tot een zanger met een eigen stemgeluid. Op relaxte wijze loodst hij de luisteraar door de twaalf songs. Soms gevoelig en bedeesd, om daarna weer een keel op te zetten. Muzikaal zit het materiaal prima in elkaar. De ritmesectie is goed op elkaar ingespeeld en de arrangementen voor gitaar zijn net niet te frivool. Hoewel alle nummers een dikke voldoende scoren, zijn de ballads Autumn Tanes en Water By The Bed het mooist. Maar het hoogetpunt is Luka's Song, waarin nog even Luka van Suzanne Vega ter sprake komt. Nadat de piano (schitterend arrangement) klaar is, besluit de band met een jazzy jamsessie. Het stukje doet denken aan You Know My name (Look Up The Number) van The Beatles. Dat Racoon eenzelfde ironie bezit als die band, blijkt in de stamper Biggest Fan. "And man, I promise I won't download anything," zingt Van der Weide met een vooruitziende blik. Want de enige die Here We Go. Stereo! niet lust, is de computer. Met dank aan Sony.

NITS
Wool
Pop - (PIAS)
Het heeft iets langer geduurd dan verwacht, maar uiteindelijk is het lange wachten beloond. Wool is een sfeervolle cd geworden, waarin The Nits opnieuw aantonen een band te zijn van Europese allure. De plaat is opgenomen in de eigen Werf-studio en de Abbey Roadstudio in Londen. Wat meteen opvalt is de nieuwe muzikale weg die de band ingeslagen lijkt te zijn.
De plaat heeft een sophisticated soul-laagje en hier en daar waagt men zich haast stiekem aan cross-over. Een grote rol hierin is weggelegd voor zangeres Leona. In het nummer 26A Clouds In The Sky trekt ze alle registers open, met een stem waar menig soulzangeres jaloers op zal zijn. In het nummer Walking With Maria zijn de invloeden van Henry Mancini duidelijk hoorbaar. Dat nummer is dan ook meteen een hoogtepunt van Wool.
Wat hetzelfde is gebleven is de uitgebalanceerde wijze waarop Henk Hofstede en de zijnen met hun composities en arrangementen omspringen. De strijkers, de achtergrondkoortjes en de synthesizers passen op natuurlijke wijze bij elkaar. De stem van Hofstede past zich per nummer moeiteloos aan, waardoor iedere song een eigen sfeer meegekregen heeft. Juist hierdoor is Wool een mooie, maar wel wat melancholische cd geworden.
Het gebruik van andere, of nieuwe, muzikale invloeden heeft de band geen windeieren gelegd. Na het grote succes van In The Dutch Mountains leek de band de laatste jaren een beetje te verpieteren. In die zin komt de omslag precies op tijd en kan The Nits weer een aantal jaren mee in het theatercircuit.

JOHAN
Pergola
Pop - (Excelsior excel096043)
Had Jacco de Greeuw in Manchester gewoond, dan had de populariteit van Johan angstaanjagende vormen aangenomen, zeker na het verschijnen van Pergola. De cd kan zich namelijk gemakkelijk meten met What's The Story, Morning Glory van Oasis. De vergelijking met de groep van de broertjes Gallagher wil overigens niet zeggen dat Johan de zoveelste band is die zich uitslooft in het na-apen, of jatten, van jaren zestig muziek. Daar zijn de composities van De Greeuw te eigenzinnig voor. Bovendien heeft hij een breder muzikaal referentiekader en dat maakt zijn songs alleen maar interessanter. Al bij het eerste nummer, Tumble And Fall, pakt Johan de luisteraar bij de kladden, en laat pas los na het slotnummer Here. Daartussenin is het waarlijk genieten. Van de titelsong bijvoorbeeld, met een meesterlijke kwinkslag naar de stokoude hit Crimson And Clover. De kracht van Pergola is de haast aandoenlijke eenvoud. De twaalf composities hebben misschien juist daardoor een ijzersterke melodielijn. Daar komt bij dat de zangpartijen zeer prettig in het gehoor liggen. Dat geldt niet alleen voor de up-temponummers, maar ook voor het sfeervolle Day Is Done, een song met een prachtig strijkje en subtiel orgeltje. De vergelijking met Oasis is niet voor niets gemaakt. Pergola is een plaat die internationaal meetelt. Als er gerechtigheid bestaat dan breekt Johan met deze cd zeker door in Europa. De Greeuw verdient dat, maar ook Excelsior en Frans Hagenaars. Zij maken het tenslotte mogelijk dat we van al dat moois mogen genieten.

TWARRES
Stream
Pop - (EMI)
Mirjam Timmer en Johan van der Veen zijn bijzondere tieners. Het samen zingen en muziek maken gaat prima, en aan de hand van producer Peter van Asten is er van al die vlijtige naschoolse arbeid een aanvaardbare cd gemaakt. Als dan ook Edwin Schimscheimer er zich mee gaat bemoeien, is succes verzekerd. Stream is best een aardige cd, wansmakelijk overgeproduceerd, dat wel, maar de melodietjes blijven hangen. Tekstueel zijn de songs middelmatig. Twarres zou er dan ook verstandig aan doen om in het Fries te blijven zingen, dan valt de matige Engelse uitspraak ook niet zo op. Toch verdient het duo een pluim voor hun debuut-cd. Nu maar hopen dat Twarres van de platenbazen, producenten en publiek de kans krijgt zich verder te ontwikkelen.

THE HOWTOPLAYS
POP KIT CD
Pop - (Linda Records LR 2000/001) Pop
Ze zijn hip, misschien wel te hip, die Howtoplays. Maar de muziek is geinig. Pop Kit staat vol met vrolijke melodietjes die je even omarmen en daarna weer snel uit je hoofd verdwijnen, vluchtig als het leven zelve. En dat de zanger eigenlijk niet kan zingen doet niet ter zake. Sterker, het past precies bij het karakter van de muziek op Pop Kit. Super Spectactular Moments is een van de vele goede nummers op de plaat. Let overigens ook op de trendy vormgeving van de cd, die het zeker goed zal doen op plaatsen waar gefeest mag worden. Te vrezen valt echter dat de plaat op weinig favorietenlijstjes voor zal komen. Daarom is Pop Kit nu al de meest onderschatte cd van het decennium.

DE RAGGENDE MANNE
Het Rottigste Van
Nederpop - (PIAS)
Je vindt ze geweldig, of je heb een pesthekel aan De Raggende Manne. Zelfs nadat de carrière van de band al lang en breed tot het verleden behoorde, werd er in bepaalde kringen nog steeds stevig gediscussieerd over het oeuvre van Bob Fosko en de zijnen. De cd Het rottigste Van zal die discussie alleen maar nieuw leven inblazen. Fans moeten de dubbellaar zeker aanschaffen, al was het alleen maar om de rottige Rom die erbij zit. Mensen die wel eens nader kennis willen maken met hetgeen Fosko de muziekwereld gegeven heeft naast zijn bandjessite MonteLava en zijn oeverloze niet-leuke gezwets in Toppop Yeah doen er goed aan eens tussen de koopjes in platenzaken te snuffelen. Daar liggen de twee eerste Manne-cd's voor een zacht prijsje op een eigenaar te wachten. Die twee platen waren geweldig. De oerschreeuw van Fosko was gemeend, de teksten spraken voor zich en de vele gimmicks waren leuk, soms zelfs hartverscheurend leuk. Het rottigste Van is een te slap aftreksel van al het goede dat de Manne gemaakt hebben. De cover van De Fles was bij het verschijnen al niet leuk en Michiel Romijn als voetbaltrainer in Naar Vore heeft de tand des tijds niet doorstaan. Net als het Havo-proza uit het latere werk van Fosko. Om het met de eigen woorden van de Raggende Manne te zeggen: "Het is godvergeten bloedeloos." En dat is veel te weinig eer voor een groep muzikanten die aan het begin van de jaren negentig de Nederlandstalige muziek een prachtige impuls gaven.

VENUS FLYTRAP
This Is Your Exit Plan
gitaarpop - (Fount Records FR 99609)

Venus Flytrap werd vier jaar geleden bekend met het nummer The Gift. Sinds die tijd is de Haagse band gegroeid naar een zeer aanvaardbaar niveau. De debuut-cd bevat elf nummers, die niet allemaal even sterk zijn, maar wel bewijzen dat de band klaar is voor het grotere werk. Zanger Marc Mosmans beschikt over een prettig stemgeluid. De arrangementen voor gitaar zijn eenvoudig en missen hun uitwerking niet. De cd straalt een prettige sfeer uit, waarin de band goed lijkt te gedijen. This Lovely Pie en Undertow zijn goede songs, maar het hoogtepunt van de plaat is Shopping Centre Favorite #9. Met een intrigerend begin, harmonieuze samenzang en een prachtih medodramatisch eind. Helaas valt de single Disappearence Of A Normal Man in dat geweld een beetje tegen.

YUKKA
Insane, baby
Pop - (eigen beheer, info www.yukka.nl)
Insane, baby is een heus multimediaproject, en dat is op zich al opvallend genoeg. De band klinkt modern Amerikaans, zonder al te veel opsmuk. Yukka houdt het namelijk simpel, en weet daarmee de luisteraar in haar greep te houden. De zang is in orde en de composities blijven ook na meerdere luistersessies leuk. De arrangementen voor gitaar zijn niet gewaagd, maar hetgeen de band laat horen, zit prima in elkaar. Hoogtepunten zijn de nummers Prostitute en Swept Away. Vooral in de laatste song laat zanger Jasper Slaghuis horen waar hij toe in staat is, en dat valt zeker niet tegen. Met Insane, baby heeft Yukka zichzelf prima geïntroduceerd. Het kan dan ook niet anders of de argeloze muziekliefhebber zal snel meer van deze band horen.

OVER THE MOON
No Undo
Pop - (Marista MCD 5750)
Frans Hagenaars heeft weer toegeslagen. Deze maal met de Groningse band Over The Moon. No Undo bevat twaalf pakkende songs die hedendaags, maar toch ook nostalgisch klinken. Zangeres Barbara Feenstra doet erg veel denken aan Jerney Kaagman van Earth & Fire. Over The Moon is geen kloon van deze band, daarvoor klinkt No Undo te fris en modern. Invloeden van dEus, en zelfs The Pixies, zijn duidelijk hoorbaar. Dat maakt de cd tot een spannende plaat, waarop mooie, ingetogen nummers als Disapproval afgewisseld worden met swingende songs als Rainy Day. Alle composities staan stuk voor stuk als een huis, het gitaarwerk is afwisselend en de band durft zich in alle opzichten uit te leven. Dat alles maakt No Undo tot een van de betere producten van 2000.

REBOELJE
De Oere O
Fries - (Marista MCD 5890)
De Friese popmuziek is in. De Kast en Twarres worden door een groot (tiener)publiek aanbeden. Er komt meer, en betere, muziek uit de provincie van Foppe, dat bewijst Reboelje al jaren. De Oere O is een afwisselende mix van melancholische folk en stoere Friese pop. De cd bevat lekkere meezingers (wel even Fries leren) en ingetogen songs die allemaal met mooie arrangementen omlijst worden. Hier en daar heeft de plaat iets bombastisch, maar Reboelje bezit de gave daar niet in te blijven hangen. Nummers als Hein en Simmersliep zijn vrolijke melodieën die aantonen dat de band muzikaal gezien tot de topacts van Nederland behoort. Dat blijkt vooral uit de song De Leste Nacht, een kruising tussen Friese folk en The Magical Mistery Tour.
Wünslân
Fries - (Marista 6060)
Reboelje begint zo langzamerhand een monument te worden in de Friese muziekscene. De band levert al jaren aardige cds af en blijft steeds weer verrassen. Wünslân staat vol met muziek die moeilijk te doorgronden lijkt. Deels komt dat doordat de gewone Hollandse sterveling geen flauw benul heeft waar de songs over gaan. Maar ook de manier waarop de composities in elkaar zitten draagt hieraan bij. Stimmen is één van de nummers die blijft hangen. Met een beetje mazzel zou de song wel eens kunnen zorgen voor de doorbraak bij een groter publiek; iets dat de band verdient. Vooral ook omdat Reboelje laat horen dat de Friese taal zeer geschikt is om in popmuziek te gebruiken, zonder dat het, zoals bij De Kast en Twarres, tot een gimmick verwordt.

MUMMY'S A TREE
Strange Darling
Acoustic - (Paraluna Records 001)
Strange Darling is het opvallende debuut van Mummy's A Tree. De cd is gevarieerd van stijl en de instrumentenbezetting is verrassend. Naast saxofoon maakt de band gebruik van fluit, accordeon en klarinet als begeleidingsinstrumenten. Het gitaarwerk klinkt verzorgd en de zangpartijen zijn op een mooie, ingetogen wijze ingezongen. Qua materiaal kent Strange Darling een grote diversiteit. Het volkse Misty Molly wordt afgewisseld met het country-achtige Do Me A Favour. Terwijl Daddy's Drumkid klinkt als een nummer van The Velvet Underground. Hoogtepunt van de cd is het nummer Skull, een ingetogen nummer waarin vooral de arrangementen voor de begeleidende fluit prachtig verweven zijn. Zo is Strange Darling een aangename plaat geworden die het beluisteren meer dan waard is.

SILKSTONE
The Other Side
Gitaar/rock - (Eigen beheer, info: www.silkstone.nl)
Silkstone komt voort uit de Grunge. Maar de band is er niet in blijven steken. De gitaarinvloeden van acts als Pearl Jam en Jeff Buckly zijn nog steeds aanwezig, en de stem van zanger Niels Geusebroek lijkt erg op die van Eddie Vedder. Daarnaast durft Silkstone een geheel eigen draai aan het materiaal te geven. De zes zelfgeschreven songs op de cd kenmerken zich door ingetogen gitaarspel en de opvallende wendingen die de composities meegekregen hebben. Silkstone heeft in de loop der tijd al veel media-aandacht gehad. Terecht. Het is voor de band te hopen dat er een oplettende platenbons is die het viertal de kans geeft een volwaardige plaat te maken. Dat ze dat kunnen, staat buiten kijf.

NIGHTWATCH
Night Watch
Eurofolk - (September Girls Records SGCD23)
Een uiterst curieuze cd die doet denken aan It's A Beautifull Day, een cultgroep uit de jaren zeventig. Nightwatch gebruikt een grote diversiteit aan instrumenten hetgeen de songs een eigen sound geeft. Naast Engelstalige nummers bevat de cd ook drie nummers met Zweedse teksten van Dan Andersson en Pär Lagerkvist en een tekst van de dichter Georg Trakl. Zo is Night Watch een cd voor degenen die van treurige, doch stemmige, muziek houden.

LUCAS
Undesired Lonely Story
POP - (Marista MCD 5660)
Het Friese vijftal Lucas heeft met Undesired Lonely Story een mooie, typisch (excuses, jongens) Hollandse popplaat afgeleverd in de traditie van Darryl Ann en Ceasar. Harmonie staat voorop, maar Lucas schroomt niet de gitaren ouderwets te laten vlammen. Er is dan ook weinig op de cd aan te merken. De composities klinken uitstekend, net als de samenzang. Het album begint met het goed in het gehoor liggende Like The Boses. Het nummer is stevig en heeft een geinig intro. Het stemmige Reel Four valt op door de fraaie vioolpartijen en de melancholische teksten. Hoogtepunt is echter I Am A Rock, een cover van Simon & Garfunkel. De zeer stevige uitvoering van Lucas is zeker boven het origineel te prefereren. Travis is dood, leve Lucas.

SUFFIX
Little So Great
POP - (Eigen beheer)
Wat meteen opvalt is de prachtige stem van zangeres Henriëtte van der Aa. Ze zingt ingetogen, maar toch met genoeg kracht om overtuigend over te komen. Wat daarna opvalt is de manier waarop de composities opgebouwd zijn. Suffix heeft de gave de luisteraar helemaal te vangen met songs als Fainted, Depth Of The Day en Defined Fear. Stemmige zang wordt afgewisseld met zwaar gitaarwerk. De songs zijn gevarieerd, klinken melodieus en ook tekstueel zitten ze prima in elkaar. Suffix is een frisse band die doet denken aan Betty Serveert en Patty Smith. In alle opzichten is Little So Great een goed gelukte cd van een band die het in zich heeft de muziekliefhebber met nog veel meer moois te verblijden.

MELON
Wallpaper
Britpop - (Eigen Beheer)
Het is niet helemaal eerlijk om Melon af te doen als de zoveelste Nederlandse Britpopband. Wallpaper is namelijk een verrassende cd met mooie popsongs. En dat je hier en daar de Britse invloeden van veertig jaar muziekgeschiedenis hoort doorklinken is geen probleem. Oasis, The Beatles en The Happy Mondays; Melon heeft ze allen goed beluisterd, maar is wel zo slim geweest om de sound niet klakkeloos te kopieren. De acht tracks klinken stuk voor stuk geïnspireerd en hebben een eigen geluid. De band schuwt de moderne techniek niet en tekstueel valt er ook best wat te beleven op Wallpaper. Practice What You Preach en Not This One doen het zeker goed op een dansfeest, terwijl het aangenaam zwijmelen is op Deep Inside.

DARYLL-ANN
DA Live
Pop - (Excelsior EXCEL96042)
Sinds de release van Happy Traum hoort Daryll-Ann er helemaal bij, en dat is terecht. De band maakt al jaren pakkende songs en muzikaal zit het allemaal zeer goed in elkaar. Op DA Live laat de band horen dat ze ook op het podium in staat is de harten van de muziekliefhebbers te veroveren. De eerste acht nummers van de CD zijn opgenomen in de Nederlandse poptempel Paradiso. Daryll-Ann klinkt in die songs, opgenomen op 20 januari 2000, fris en vooral levendig. Bovendien zijn de opnamen zeer goed van kwaliteit. Mede dankzij Frans Hagenaars. Deze man, die in de loop der jaren veel is gaan betekenen voor de Nederlandse popmuziek, zou voor al dat goede werk best wel wat meer credits van het grote publiek mogen krijgen.
DA Live bevat naast de Paradiso-opnamen nummers die opgenomen zijn voor Twee Meter Sessies, met het prachtige All By Myself, en registraties van songs, gespeeld in de radioprogramma's Spijkers Met Koppen en Buzz Radio. Ook uit deze opnamen blijkt dat Daryll-Ann met twee vingers in de neus meekan in de rest van Europa. Het is voor de band te hopen dat die internationale doorbraak er snel komt. Te veel Nederlandse acts zijn in de loop der jaren afgehaakt omdat ze niet door konden groeien. Aan platenmaatschappij Excelsior zal het niet liggen. DA Live ziet er, net als alle andere producten, weer schitterend uit. Het label verdient sowieso een pluim omdat ze Daryll-Ann in de gelegenheid stelt deze cd uit te brengen.

THE WISHING WELL
Something Out Of Nothing
Poprock - (Whisyouwell.01. f 7383)
Half muzikaal Den Haag heeft meegewerkt aan het project The Wishing Well. Hugo Remmelt en Thijs Muus, die vorig jaar opzien baarden met hun debuutcd, leden van Burma Shave, Junki XL, de halve begeleidingsband van Anouk en anderen hebben zich moeite getroost om van Something Out Of Nothing iets speciaals te maken. En dat is gelukt. De cd is zeer gevarieerd en doet hier en daar terugdenken aan het materiaal van de eerste Haagse poplegendes, zoals, bijvoorbeeld, de Golden Earrings. Toch is de plaat geen tribute-cd, laat staan een verzamelalbum. Wel staat de plaat vol songs die allemaal goed in het gehoor liggen en op z'n minst hitpotentie hebben. Hoogtepunten zijn Room With A View, Lala Land en Green Girl, een onvervalste Hans Vanderburg compositie die stiekem doet terugverlangen naar de tijden van Gruppo Sportivo. Ondanks, of misschien wel dankzij het feit dat er in steeds wisselende samenstelling gespeeld wordt en diverse songwriters tekenen voor de composities, hebben alle nummers op de plaat een zeer hoog gehalte. Het gitaarwerk klinkt fris en de zangpartijen zijn prachtig harmonieus. The Wishing Well is een samenwerkingsverband dat staat als een huis en goed laat zien dat het niveau van de muziekscène in en rond de Hofstad nog steeds erg hoog is. Wellicht is de tijd rijp voor een nieuwe legendarische 'Haagse Beatnach'. In ieder geval smaakt Something Out of Nothing naar meer. Stond Den Haag als muziekstad nog niet op de Europese kaart, dan is dat met The Wishing Well vanaf nu zeker geschiedt.

RECORDER
Vielleicht, baby, vielleicht
Pop/rock - (eigen beheer, info recorder@club.tip.nl)
Alweer een Utrechtse band die vriend en vijand verbaast met fijne muziek. Vielleicht Baby, Vielleicht kenmerkt zich door stevig, doch beschaafd gitaarwerk, mooie samenzang en verrassende composities. Ook tekstueel kan de plaat ermee door. Cure Song (inderdaad over de band van Robert Smith) ligt goed in het gehoor en de tekst is heel aardig. Het nummer klinkt natuurlijk helemaal af door het hoge stemmetje. Part Two lijkt dan weer heel erg op een Beatlenummer. En zo speelt Recorder op aangename wijze leentjebuur, zonder de eigen inbreng te verloochenen. Deze band kan het erg ver gaan schoppen en het zou me dan ook niets verwonderen als de Nederlandse platenmaatschappijen massaal naar Utrecht snellen om naar de gunsten van het viertal te dingen.

SMALLTOWN ROMEOS
Mini cd
gitaarrock - (GOOF Records)
De Smalltown Romeos hebben met hun mini-cd een puike plaat afgeleverd die qua sfeer en harmonie een beetje doet denken aan de eerste platen van The Jayhawks. De cd bevat drie ingetogen songs die prima in het gehoor liggen. De arrangementen zijn goed gelukt en de samenzang klinkt mooi. Natuurlijk kan er hier en daar nog wel wat geschaafd worden aan het geluid, maar vast staat dat de band zich absoluut niet hoeft te schamen voor nummers als Who Told You en I Don't Need You. De mini-cd smaakt zeker naar meer. Het wachten is dan ook op de eerste echte plaat van de Smalltown Romeos, want als schijn niet bedriegt heeft Nederland er weer een fijne band bij.
Smalltown Romeos
gitaarrock - (Munich Records MRCD 207)
Vorig jaar leverde de Smalltown Romeos een demo af die zeer goed werd ontvangen. De band werd een goede toekomst voorspeld. Luisterend naar de eerste volwaardige cd van de band moet vastgesteld worden dat de voorspelling nog steeds uit kan komen. De cd bevat twaalf nummers, waarvan sommige reeds op de demo stonden. Vergelijk je die nummers met het nieuwe materiaal, dan is de band zeker gegroeid. De plaat klinkt aangenaam en doet hier en daar denken aan Amerikaanse bands als Sad Café. De zang is overtuigend, de composities uitgekiend en de sound die de Smalltown Romeos maakt moet iedere rechtgeaarde muziekliefhebber aanspreken. Prachtig is de piano in I Don't Need You en een song als Doug & Dave heeft zelfs hitpotentie.

SKINNY MAN MAGOO
Skinny Man Magoo
Funkrock - (Eigen beheer)
Skinny Man Magoo wil stevige funk maken en dat lukt ze aardig. Scheurende gitaren, een agressieve bas, opzwepende ritmes; het is allemaal terug te vinden op de cd. Toch mist er iets aan de plaat, en dat is de broodnodige variatie. De band maakt een hoop kabaal maar is weinig verrassend, waardoor het beluisteren van de negen nummers een hele zit wordt. Ook de prestatie van zanger Cyril Koopmeiners valt na de eerste twee nummers nogal tegen. Als er iets niet stevig is aan Skinny Man Magoo, dan zijn het wel de zangpartijen, ook wanneer er een poging wordt gewaagd tot harmonieuze samenzang. Dat Koopmeiners wel over aanwezige talenten beschikt, blijkt uit het nummer Reflections Of A Thin Man. Het aardigste nummer van de cd.

LAZY SUNDAY DREAM
Rio Grande Paradise Club
Country/Rock - (Klandestine records KR 9901)
Lazy Sunday Dream heeft een kern van vier personen, maar voor Rio Grande Paradise Club heeft men hulp gehad van een keur van muzikanten. De steeds wisselende bezetting maakt de plaat dan ook zeer veelzijdig. De band laat zich inspireren door het beste dat de Amerikaanse muziek te bieden heeft, zoals Steve Earle en The Byrds. De cd staat dan ook vol met prachtig gitaarwerk en songs die allemaal een eigen, karakteristieke sfeer uitademen. De samenzang klinkt soms ouderwets harmonieus, hoewel aan de uitspraak nog wel iets gesleuteld kan worden. Hoogtepunten zijn de drinkliederen Sailor Song en Million Beers, twee zeer traditioneel klinkende meezingers, en het stevige A Man Is Drinkin'. Echte muziekliefhebbers zullen zich kostelijk vermaken met Rio Grande Paradise Club.

THE CRY UGLY
Book Of Dreams
Britpop - (Irisette Records IRC7250)
The Cry Ugly maakt sinds 1996 Britpop, en dat doen ze op niet onverdienstelijke wijze. Geïnspireerd door The Beatles en The Kinks heeft het viertal uit Amsterdam een cd afgeleverd met veertien aardige popliedjes. Muzikaal zit Book Of Dreams goed in elkaar en de harmonieuze sfeer die The Cry Ugly probeert na te streven pakt hier en daar verrassend goed uit. De zang en het gitaarwerk klinken verzorgd. Wat verder opvalt is de diversiteit van de nummers. Natuurlijk is het allemaal Britpop, maar de band heeft getracht niet te vervallen in het eenvoudige stampwerk. Hoogtepunt van de cd is Be My Baby Tonight, een nummer dat, mede door het achtergrondkoortje, een beetje doet denken aan een McCartney-compositie ten tijde van Abbey Road; niet slecht dus.

SUBURBS
Land Of The Lunatics
Poprock - (Red Bullet RB 66.176)
De derde cd van Suburbs bevat veertien goed doortimmerde songs, is afwisselend en heeft een onvervalste jaren tachtig-rockgeluid. Aan songs als TV & The Radio en Rollercoaster is niks mis en het titelnummer, Land Of The Lunatics, heeft ondanks het irritante stukje rap zelfs hitpotentie. Suburbs heeft dus alle reden om apetrots op hun nieuwe plaat te zijn; of toch niet? Land Of The Lunatics luistert weg als een Chinese maaltijd; alle ingrediënten zijn aanwezig maar het vult niet. Bij Suburbs komt dit omdat het materiaal te vlak is en eigenlijk blijkt ook dat de band maar één kunstje kan. Terwijl veel bands die gelijk met Suburbs opkwamen progressie maken, blijft de band zelf een beetje steken in goede bedoelingen. En dat is jammer.

LINDE
Visman
Singer/songwriter - (VIA records 9950542)
Vrouwelijke singer/songwriters worden de laatste tijd erg serieus genomen in de muziekwereld. Te serieus misschien. Linde Nijland is hier een goed voorbeeld van. Ze kan aardig zingen, speelt een behoorlijk deuntje op verschillende instrumenten en ze schrijft ook nog Nederlandstalige teksten. Geïnspireerd door Oerol en Schotland wil Linde maar een ding: zingen. Dat doet ze dan ook, soms gaat het zelfs door merg en been. Iets te vertellen heeft ze niet en haar teksten zijn eigenlijk niet meer dan stukjes poëzie die te vergelijken zijn met het repertoire dat je op menig amateurdichtersfestival tegenkomt. Gelukkig heeft Linde wel veel flair en doorzettingsvermogen. Ze zal beide heel hard nodig hebben om muziekliefhebbers te overtuigen van het feit dat Visman een plekje verdient in de gemiddelde cd-collectie.

B-J BAARTMANS
No Soap
Singer/songwriter - (New Road Music NRM 990501)
Zijn debuut-cd was al zo mooi. Het tweede album van Baartmans is nog veel mooier. No Soap verveelt geen moment en verdient de aandacht van een groot publiek. Baartmans weet alle folk-invloeden prima te versmelten tot een heerlijk Amerikaans klinkende plaat. Icy Looks, het drinklied This Single Bottle, Little I Can Have; het zijn allemaal pakkende songs, gezongen met een authentieke doorleefde stem. Ook tekstueel staat Baartmans zijn mannetje. Soms doen z'n teksten denken aan Carmiggelt, in ieder geval qua sfeer. Baartmans maakt 'Kronkels-op-muziek'. De kroeg is dan ook een van zijn inspiratiebronnen, en zo hoort het ook bij singer/songwriters. Jammer dat de platenmaatschappij This Single Bottle niet als single uitgebracht heeft. Het had voor Baartmans zeker de, terechte, doorbraak bij het grote publiek betekend.

KIRKE
Kirke's Island
Crossover/acoustic - (Mercury 546 516-2)
Zelf noemen Lotti van Dijck en Marjolein Reitsema hun debuut een plaat om naar te luisteren. Sfeervolle en ingetogen nummers kenmerken Kirke's Island dan ook. Het gaat net iets te ver om de cd van Kirke het predikaat Easy Listning mee te geven, maar dat nummers als Dare Me, Sail en het titelnummer Kirke's Island het uitstekend doen bij een fles wijn voor de open haard staat als een paal boven water. Twee dingen vallen meteen op. Het haast natuurlijke gebruik van de saxofoon als ondersteuning van de begeleiding en de zuivere stemmen van de dames. De geoefende luisteraar zal veel plezier aan de composities van Lotti van Dijck beleven en terecht; het is razend knap dat een 19-jarige zulke sfeervolle, volwassen songs kan schrijven.

DESADE
De Donkere Engel
Nederlandstalige pop - (SPM9801)
Desade wil 'andere' Nederlandstalige muziek maken, elegante muziek met een eigen, herkenbare sound. Dat zoiets moeilijker is dan gedacht blijkt uit de songs op De Donkere Engel. Tekstueel stelt het weinig voor en muzikaal gezien is de cd zelfs zwak. Het openingsnummer kan de vergelijking met een doorsnee nummer van Connie van den Bosch ruimschoots doorstaan. De Tranen, een vertelling over de verstotenen uit de maatschappij, blijft jammerlijk steken in goede bedoelingen. Het dieptepunt van de cd, maar wellicht ook van de Nederlandstalige songteksten door de jaren heen, is het begin van Outro. 'De donkere engel neemt een suck van zijn joint. . . ' En ik die mij afvroeg hoe iemand het in z'n harses haalt om zijn bandje Desade te noemen!

LOUISIANA RADIO
Variomatic
bluesrock - (Munich Records MRCD 194)
De periode waarin Louisiana Radio ons vermaakte met Zydeco en cajunmuziek lijkt voorbij. Met Variomatic slaat de band een andere weg in. Elementen van de traditionele muziek zijn nog aanwezig, maar meer ook niet. Helemaal verrassend is de omslag in sound niet. In optredens bij radioprogramma's heeft men de fans al laten wennen aan de nieuwe Louisiana Radio. Opnames hiervan zijn op Variomatic te beluisteren. Het is moeilijk te beoordelen of Louisiana Radio er op vooruit gegaan is. Variomatic is namelijk een leuke cd en het openingsnummer Lada heeft de uitstraling van de muziek die de band eerst maakte. De ware fans moeten dan ook niet teleurgesteld zijn. Er mag wat veranderd zijn maar Louisiana Radio blijft muziek maken waarbij het goed toeven is.

DE NIRO
Flushing Boulevard
bluesrock - (Eigen Beheer)
Flushing Boulevard is de tweede cd van de Zeeuwse band rond singer/songwriter Jan Piet de Klerk. Gedurende vijf nummers laat De Niro haar luisteraars genieten van prima gitaarwerk en tekstueel gezien meer dan aanvaardbare liedjes die ook nog eens prettig in het gehoor liggen. Brooklyn en Flushing Boulevard zijn zelfs mooie songs in de traditie van de rock zoals die in ons land in het midden van de jaren zeventig gemaakt werd. En met een beetje mazzel zou het titelnummer best eens een klein hitje kunnen worden. In 7 Inch laat de band horen het hardere werk niet te schuwen. Flushing Boulevard is een degelijke cd met eigenlijk maar een minpuntje; hij is zo snel afgelopen. De vijf songs smaken zeker naar meer.

HUGO REMMELT & THIJS MUUS
Hugo Remmelt & Thijs Muus
Acoustic/countryrock - (Remmelt Records 120531101199901)
De singer/songwriters Remmelt en Muus uit Den Haag en omstreken mogen trots zijn op hun werk. Hun debuut-cd verveelt nimmer, er is veel afwisseling en de roots worden niet verloochend. Een sterk staaltje hiervan is het nummer Pawnshop Gun waarin de oude blues herleeft. De cd staat vol ingetogen nummers met stijlvolle begeleiding en zang, hier en daar wel erg geïnspireerd door Neil Young en een hoop andere vooraanstaande musici, maar in dit geval is daar niets mis mee. Remmelt & Muus hebben de gave hun zelfgeschreven nummers haast perfect om te zetten in pakkende songs. Het duo doet de komende maanden een hoop podia aan in het land. Hou die twee in de gaten en overtuig jezelf van de alom aanwezige kwaliteiten.
Bridging The Gap
Acoustic/countryrock - (MCD 200101)
Hugo Remmelt en Thijs Muus leverden in 1999 een van de betere cds van dat jaar af. Nu zijn ze, samen met Femke, terug met een plaat die veel overeenkomsten vertoont met hun eerste album. De uitgebalanceerde composities en de mooie samenzang zijn gebleven, Net als de goede invloeden uit de Amerikaanse muziek. Het concept van twee mannen met gitaren hebben ze losgelaten. Daardoor is Bridging The Gap een veel meer gevarieerde cd geworden. Mooie nummers zijn I Believe In You, een Crosby, Stills, Nash & Young-achtige ballad, en het werkelijk schitterende Lover Lover, een traditional-achtig nummer, gezongen door Femke en geschreven door Thijs Muus. Hij speelt op dat nummer, net als op het instrumentale Speak Low geweldig gitaar.

HOLSAPPEL
Nooit Meer Slapen
Nederlandstalig- (Virgin 7243 8467722 0)
In de Zwolse muziekscene is Wim Holsappel geen onbekende. Hij maakte muziek met de band Prozak en speelde in het voorprogramma van De Dijk. Holsappel mag nu bij een groot label een Nederlandstalige cd maken. Nooit Meer Slapen zit muzikaal goed in elkaar. De band kent zijn klassiekers en schuwt niet terug te grijpen naar de Amerikaanse roots van gospel en blues. Zelfs de teksten lopen lekker. Naast liedjes over liefde en wanhoop onderscheidt Holsappel zich door serieuze songs over levensvragen als "Hoe ga ik om met racisme" (Wat Zal Ik Doen) en "Bestaat er een god" (Goeroe). Dit alles maakt Nooit Meer Slapen tot een zeer acceptabele Nederlandstalige cd en het zal me niets verbazen als de single De Overkant het ver gaat schoppen.

FLEMMING
Flemming
Pop - (Warner Music)
Met de titelloze debuut-cd heeft Flemming een plaat afgeleverd waar de band trots op mag zijn. De twaalf nummers hebben allemaal hun eigen stijl, waardoor de cd zeer gevarieerd klinkt. Wat verder opvalt is het zeer prettig in het gehoor liggende stemgeluid van zanger Rutger. Zowel in de langzame nummers als in de meer up-tempo songs staat hij z'n mannetje. Verrassend is het gebruik van diverse instrumenten die je niet verwacht op een popplaat. Daar waar veel bands blijven steken in, veelal, zeer acceptabel gitaarspel, durft Flemming aan de hand van producer Tom Pintens (Zita Swoon) verder te gaan, en dat levert een aantal mooie arrangementen op waarbij het gebruik van piano, cello en klarinet niet geschuwd wordt. De elektronica is goed vertegenwoordigd op de cd, maar ook daarmee weet de band maat te houden. Juist door de slimmigheid waarmee de samples in de arrangementen verwerkt zijn, behoudt de band haar karakter en blijft de plaat boeien. Flemming, ooit begonnen als Britpopband, heeft die roots niet geheel afgeschud, integendeel. Nummers als Starry Night en de single Name? doen Engels aan, maar krijgen juist door het gebruik van samples en "onorthodoxe" instrumenten net de meerwaarde die de plaat van begin tot eind interessant maken. Hoogtepunt van de cd is zeker het nummer Rolling Dice, een jazz-achtig nummer waarin de muzikale kwaliteiten van de band echt tot volle bloei komen. Pintens speelt hierin zeker een belangrijke rol. Hij heeft Flemming naar een niveau getild dat voor Nederlandse begrippen uitzonderlijk genoemd mag worden.

CHITLIN FOOKS
Chitlin Fooks
Country - (PIAS 437.0008.020)
Al een paar jaar is country geen ondergeschikt genre meer in de popmuziek, Dat is mooi, maar helaas is de herontdekking van country ook het sein voor veel middelmatige muziekanten om een cowboyhoed op te zetten en zich schaamteloos te vergrijpen aan deze prachtige muziekstroming. Zoniet Chitlin Fooks. Carol van Dyk en Pascal Deweze laten horen hoe hedendaagse country behoort te klinken. Het respect voor grootheden als Jimmie Rodgers en Gram Parsons druipt van de gecoverde songs af en de eigen composities klinken authentiek, maar vooral gemeend. En met een geweldige zangeres als Carol van Dyk kun je je natuurlijk geen buil vallen. Chitlin Fooks is een prachtig en mooi eerbetoon aan de country. Bovendien zit het muzikaal perfect in elkaar.

GREEN DREAM
Ready To Go
Pop - (MM06)
Ready To Go is een lekkere popplaat, die de luisteraar vaak terugvoert naar de muziek die in de jaren zeventig werd gemaakt. Green Dream heeft al het goede uit die tijd op de cd weten te verenigen met elementen uit de hedendaagse pop. Saai is de plaat zeker niet. Muzikaal staat de band z'n mannetje en de zangpartijen klinken goed, net als het, hier en daar lekker vette gitaarwerk. India is een heerlijk hippie-nummer, terwijl Not Myself een lekkere bluesrif heeft. Het titelnummer doet een beetje aan het werk van Birma Shave denken. Ready To Go is een prima gelukte plaat. Oerdegelijk, dat wel, maar een kniesoor die daar een punt van maakt.

BARBY-POP
Gruis
Nederpop - (bpokcd-3)
Muzikaal gezien kan Barby-pop één kunstje, dat is niet erg. Wel erg is dat het trucje aan alle kanten rammelt. Barby-pop komt namelijk niet verder dan het kwelen van nietszeggende beeldspraken en metaforen. Ergens zingt de zanger "met mijn kloten in het bad, bellen blazend uit mijn gat". Wellicht kan de band dat eens opnemen en uitbrengen als volgende cd. Is waarschijnlijk een stuk interessanter dan de vijf songs op Gruis.

TILLENSROOM
Dare To Be Crazy
Wave - (eigen beheer. Info: tillensroom@hotmail.com)
De band Tillensroom heeft een jaar keihard gewerkt aan eigen repertoire. Als Dare To Be Crazy een afspiegeling is van wat het viertal kan, dan zullen we binnenkort beslist meer horen van de band. Op de composities is weinig aan te merken. De arrangementen zijn soms verrassend en vooral het gebruik van de mondharmonica geeft de songs iets extra's. Meta Herman de Groot heeft de potentie een goede zangeres te worden. Ze komt overtuigend over, zelfs in de wat moeilijker te bezingen nummers. Zoals Sound Of Silence, waarin overigens ook een hoofdrol is weggelegd voor gitarist Joost Kuper. Tillensroom moet nog hard werken, maar zal zich dat wel beseffen. Dare To Be Grazy is een aanzet tot nog veel meer moois.

JUDITH
Blue Tears
Pop - (DINO Music 5338282)
Na het succes van de eerste single You en de hoge verwachtingen van de opvolger Sorry, is daar dan opeens de debuut-cd van Judith. Er staan veertien nummers op, die sterk van stijl en kwaliteit verschillen. Toch is er een bindende factor in het geheel, en dat is Judith zelf. Als componist en tekstschrijfster heeft ze nog enigszins haar stempel op het project kunnen drukken, maar voor de rest zit ze stevig gevangen in het commerciële keurslijf dat platenmaatschappij Dino voor het welslagen van de cd vastgesteld heeft. Eigenzinnigheid is mooi, ongereptheid ook, maar de cd moet wel verkopen, hebben ze bij Dino gedacht. Dus mocht Humphrey Campbell aan het materiaal schaven totdat er een commercieel aanvaardbaar product ontstond. En zo verwerd Judith tot het beschaafdere zusje van Anouk, die andere Nederlandse popdiva. Natuurlijk mochten de gitaren bij een enkele song scheuren. Mocht Judith zo nu en dan eens stevig uithalen en was het toegestaan dat de composities af en toe even niet prettig in het gehoor lagen. Maar alles met mate, zodat Sky Radio het ook kan draaien. Hoe mooi, breekbaar, ontroerend en gevarieerd Blue Tears ook is. Eigenlijk is het een hele laffe plaat waaraan niemand zich een buil kan vallen. Behalve Judith. Want zij heeft haar alom aanwezige muzikale kwaliteiten te grabbel gegooid. Maar er is hoop. Dino waagt zich vast en zeker niet aan een opvolger. En dan komt Judith echt aan haar eigen ding toe.