| Na de diagnose |
|
 |
Terug
Er zijn vele wegen die naar Rome leiden.
De diagnose is gesteld, nu op weg naar hulp.
Voor hulp bij problemen, die mede het gevolg zijn van een ontwikkelings
achterstand is het soms moeilijk een keuze te maken uit het grote
aanbod aan hulpverlening. Bij de een helpt dit. De ander is enthousiast
over een hele specifieke, moderne methode, wetenschappelijk bewezen.
De derde heeft goede ervaring met een bepaald dieet.
Hoe kan dat? Het lijkt niet logisch.
De zeven tandraderen vormen een systeem, die elkaar onderling
beinvloeden.
Bij het stellen van de diagnose is deze verbondenheid verwarrend.
Bij de hulpverlening kan van deze verbondenheid gebruik worden gemaakt.
Wat je niet oefent, kan zich ook minder of niet ontwikkelen.
Uit de biologie weten we dat door oefening gewenst gedrag kan worden aangeleerd.
Denk maar aan een hond, die je van alles kan leren.
Bij mensen is dat eigenlijk precies zo. De omgeving en de maatschappij
vraagt een pakket aangeleerd gedrag. Niks vrijheid, blijheid.
Er zijn allerlei gedragsregels, die of je het nu leuk vindt of niet,
je eigen kan maken. De ene persoon pakt sommige regels makkelijker op dan
de ander. Sommige regels kosten veel moeite, of lukken nooit.
Met oefening, al dan niet onder deskundige leiding lukt het meestal wel
alle zeven vaardigheden van zandpad tot begaanbare weg op te bouwen.
Toegegeven het kost soms veel tijd, heel veel geduld en nog meer tijd.
Maar het is het resultaat, wat veel voldoening geeft.
| Oefenen..... |
|
 |
EERSTE WEG: Werk direct aan het probleem.
Laat ik dit illustreren met een voorbeeld: Het schrift is krampachtig,
onduidelijk en onleesbaar. Op school worden extra schrijflessen gegeven
in de pauze. Extra schrijfopdrachten met uitleg komen mee naar huis.
Je bent direct met het probleem bezig: doel handschriftverbetering.
Het kind ervaart (positief): Ik heb een schrijfprobleem. Daarmee moet ik
oefenen. Dan wordt het schrijven beter.
Soms is de reactie negatief: "Dat doe ik niet" Al dan niet uitgesproken.
Op dat moment krijgen veel ouders problemen. Wel of niet vragen (soms eisen)
dat de meegebrachte oefeningen gedaan worden.? Dikwijls raken op zo'n moment
de schrijfproblemen helemaal buiten beeld.
Een machtsstrijd ontbrandt. Verwijten over en weer..... Kortom veel stress
voor alle partijen.
En hoe gaat het nu met schrijven................?
| Wed niet op 1 paard. |
|
|
TWEEDE WEG: Je oefent een van de andere tandraderen........
Oefening van andere vaardigheden kan tot gevolg hebben dat het krampachtige,
onleesbare gekriebel verbetert. Zonder dat schrijven direct geoefend wordt.
Weerbaarheid training t.o.v. klasgenoten, die je kind pesten, kunnen
zo'n positief effect hebben.
Het krampachtige uit de houding verdwijnt en ook uit de schrijfbeweging.
Het schrift is weer leesbaar zonder dat direct het schrijven is geoefend.
| Tijd als plus-factor. |
|
|
DERDE WEG: De tijd werkt voor je kind. Niets doen kan helpen!
Kinderen ontwikkelen de zeven vaardigheden niet gelijkmatig in hetzelfde tempo.
Sommige vaardigheden worden snel aangeleerd. Andere gaan minder gemakkelijk of helemaal niet.
Vaardigheden zijn vertraagd in de ontwikkeling. We spreken dan van een ontwikkelings
achterstand. Zand in de tandraderen (diagnose van het probleem) is dan terug te voeren tot een vertraagde
ontwikkeling. Met de jaren groeien alle zeven vaardigheden uit.
Door (extra)oefening, maar ook door ervaring en groei kan een probleem dus
verminderen. Motivatie weegt zwaar bij voorspelling van succes.
Vooral bij oudere kinderen en volwassenen kan door motivatie in korte tijd
veel resultaat worden bereikt. Problemen verdwijnen, andere blijven toch aanwezig.
Buig het boompje als het jong is. Jong geleerd, is oud gedaan.
Aangeleerd gedrag (gewoonte) verdwijnt NIET of zeer moeilijk.
Afschuw van bijv. van lezen, schrijven, taal, rekenen, omgaan met anderen.
Zinvolle oefening als je jong bent, is daarom heel verstandig.
Wil je verandering van aangeleerd gedrag, dan heb je pas echt inzet en
inzicht in de eigen situatie van de betrokkene nodig.
Wijze ouders zeggen: "Alles gaat over, het ene alleen een beetje
langzamer, dan het andere". Vage sporen van achterstand van bepaalde
vaardigheden blijven soms levenslang zichtbaar.
Dikwijls is dat persoonlijk charme: "Dat was immers niet zijn
sterkste kant!"
| | | |