SEPTEMBER 1903
Laat ik mij nu tenminste misleiden met illusies,
om de leegte van mijn leven niet te voelen.
En ik was zovele malen zo dichtbij.
En hoe raakte ik verlamd, hoe werd ik laf;
en waarom bleef ik met gesloten lippen,
terwijl in mijn binnenste mijn lege leven weende,
en mijn begeerten zwarte kleren droegen.
Zoveel malen zo dichtbij te zijn geweest,
bij de ogen, bij de lippen van de liefde,
bij het gedroomde, het geliefde lichaam.
Zoveel malen zo dichtbij.
K.P. Kavafis
