Re: sprookje, dan maar

Hiram

From: Hiram <rh@knoware.nl>
Date: Wed, 13 May 1998 11:58:34 +0200
Message-ID: <1d8ysym.1xjrf751xvr2psN@dynaisdn-11.knoware.nl>
Subject: Re: sprookje, dan maar
Newsgroups: nl.eeuwig.september
Organization: LHOOQ

10

Wat voorafging: Ojtrilipiraparabimba wordt op de oude zandweg naar
Mortelen ingehaald door een koets en de dame op de bok sommeert haar in
te stappen. Er zit er lange man in de koets, die niks zegt.

> een ander vreemd geluid, als van het krassen van nagels langs ruwe stof.

Ojtrilipiraparabimba klemde haar lippen stijf op elkaar en ging op het
bankje tegenover de stille man zitten. Ze zat daar kaarsrecht, haar
knieën bijelkaar, haar handen naast zich op de zitting. Nog nooit had ze
zich zo bekeken gevoeld, terwijl de stille man toch leek te slapen en er
niemand anders in het rijtuig was. 

Haar ogen wenden aan de duisternis en al snel kon ze meer onderscheiden:
op de grond een grote mand met een doek erover, een stapeltje oude
boeken bijeengebonden met een blauw lint, een los stuk touw, een
vioolkoffer, en een paar vrouwenlaarzen. Naar de man die zo zwaar ademde
durfde ze niet goed te kijken. Ze zag alleen zijn grote handen, die
bleek afstaken tegen zijn zwarte vest.

Ze knipperde met haar ogen. De handen leken los te komen, te gaan
zweven, en nu veranderde er één in een ballerina, die danste in een
zwart theater. De andere hand was een witte vleugel geworden, en
daarachter zat.. wie was dat? Weer sloeg de friese klok tien, en de
ballerina zakte inelkaar en de lange man achter de vleugel lachte
geluidloos, rolde van zijn kruk en buitelde over het podium, en lachte
en lachte maar.

"Maar ik moet wakker blijven, wakker blijven!", dacht ons Meisje nog. 

[..]

Hiram