Maandagmorgen...

From: Astrid <Astrid@partymouse.demon.nl>>
Date: Mon, 23 Nov 1998 09:49:04 +0100
Message-ID: <hdB8kQCAGSW2Ew1C@partymouse.demon.nl>
Subject: Maandagmorgen...
Newsgroups: nl.eeuwig.september
Organization: The Mousetrap

Maandagmorgen, half 10. Daar zit je dan, de kinderen op school, het
oppaskind lezend in een speelgoedblaadje. Ik zit langzaam de dagen 
af te tellen, totdat ik eindelijk aan mijn studie mag beginnen, 
dat gevoel van nutteloosheid van me af kan schudden. 

Om kwart over 6 ging de telefoon, de jongens sliepen bij pappa en die
moet tenslotte om 7 uur beginnen. In de stilte en de kou van zomaar 
een maandagochtend reed ik naar *zijn* huis, wat toch ooit *ons* 
huis was. Het voelde al lang niet meer als thuiskomen in dat huis, 
maar tegenwoordig wordt ik gelijk overvallen door een mistroostig 
gevoel als ik daar het huis binnenstap. Er leeft al heel lang geen
liefde meer in dat huis en dat doet stiekum nog steeds een beetje pijn.

Ik heb me heel lang schuldig gevoeld omdat ik bij hem weg wilde, voel me
meestentijds nog steeds verantwoordelijk voor zijn geluk. Voel me een
trut omdat ik vrij snel mijn leven op de rails heb gezet, voel me gemeen
omdat ik vrij snel een lief had, geheel buiten de planning om, maar
sommige dingen overkomen je nu eenmaal. Hoe rationeel je ook wil zijn 
en denken, sommige gevoelens laten zich nu eenmaal niet dwingen. 

En daar zit je dan, met een kop koffie en een sigaret, de tranen staan
te dringen achter je ogen, maar je moet sterk zijn, gewoon, omdat dat zo
hoort. Aan de ene kant het gelukzalige gevoel van het kunnen vertrouwen
van iemand, je fyn kunnen voelen als je hand in hand in de stad loopt te
winkelen, het kunnen delen van je gevoel, het allesoverheersende gevoel
van verliefd zijn, niks is meer belangrijk, alles is belangrijk. 

Aan de andere kant dat beeld in je kop van een man waar je de langste
relatie van je leven mee hebt gedeeld, waar je vanaf het 1e moment van
gehouden hebt, maar nooit verliefd op heb kunnen worden, het verdriet,
de eenzaamheid en de pijn die uit zijn ogen en houding spreekt. De
machteloosheid die je overvalt, omdat je nu eenmaal niet de vrouw kunt
en wilt zijn die hij zich zou wensen. Dit zijn de dingen die mij ineens
kunnen bezig houden op een maandagmorgen...
-- 
Greetings, Astrid.......