Doodvonnis

Er belt een mevrouw die HIV heeft en die zeer dure medicijnen slikt die ze gedeeltelijk zelf moet betalen. Ze zit al 20 jaar in de bijstand. Ze doet mee aan een samenwoningsproject van de gemeente voor dit soort gevallen en heeft in dat kader 4 maanden iemand anders in huis. Ze zegt zelf: ik heb waarschijnlijk nog maar een paar jaar te leven, ik kan niet werken en nu heb ik een huisbezoek gehad en is tegen mij gezegd dat ik het samenwonen niet heb opgegeven en dat dus mijn uitkering stopgezet wordt. De vrouw: ‘het was of ik een doodvonnis van de nazi’s hoorde uitspreken. Ik kan niet leven zonder die uitkering’.